همه مراجع (به جز تبریزى و سیستانى): معاشرت با آنان اشكال ندارد و اگر یقین نداشته باشد به غذاى آنها خمس تعلق گرفته، خوردن آن نیز جایز است و چنانچه احتمال تأثیر بدهد، آنان را ارشاد كند.[1]
آیات عظام تبریزى و سیستانى: معاشرت با آنان اشكال ندارد و مى تواند از غذاى آنها استفاده كند ؛ هر چند بداند كه خمس آن پرداخت نشده است. چنانچه احتمال تأثیر بدهد، آنان را ارشاد كند.[2]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی
[1] – توضيحالمسائل مراجع، م 1795 ؛ نورى، توضيحالمسائل، م 1791 ؛ بهجت، توضيحالمسائل، م 1408 ؛ خامنهاى، اجوبة الاستفتاءات، س 932، 933 ؛ وحيد، توضيحالمسائل، م 1803.
[2] – توضيحالمسائل مراجع، م 1795.
برچسب خوردهائمه علیهمالسلام, اجتهاد, اجتهاد و تقلید, احکام, احکام شرعی, اختلاف نظر, اختلاف نظر مراجع, اساتید, استنباط, استنباط احكام, اصطلاح فقهى, اعتكاف, اعتكاف گناه, اعتکاف در حیاط مسجد, اهمیت اعتكاف, اهمیت روزه, پیامبر ص, پیامبر صلى الله علیه وآله, پیشینه تقلید, تقلید, تقلید از مجتهد, تلاش, حج, حیاط, حیاط مسجد, خمس, خمس سپرده گذارى, خمس سفر حج, دانشجو, دندان, دهان, راهنما, رژلب, روزه, روزه دار, زمان پیامبر, زیارت, سپرده گذارى, سفر حج, شامپو, عالم, عطر, عطر روزه دار, فطره, فطریه, فقیه, قصد اقامت, قطع اعتكاف, کرم, کوشش, لثه, مؤونه, مال, مال خمس نداده, ماه رمضان, ماه مبارك رمضان, متعارف, مجتهد, مراجع, مراجع تقلید, مرجع, مرجع دینی, مسجد, معمول, مکه, نماز, همبستگی
