از زیبایی‌های حرکت امام حسین (علیه السّلام) این است که خواسته مرگ را برای ما شیرین کند. جان دادن، انتقال از این عالم، جدا شدن از زن و فرزند، دست شستن از همه‌ی تعلّقاتی که عمری زحمت کشیدیم و الآن با آن‌ها مأنوس هستیم و آن‌ها یک مرتبه می‌خواهند همه چیز را از ما بگیرند و به آن‌جا ببرند سخت است.
چه کنیم که کار بر ما مشکل نشود؟ جان دادن برای ما شیرین باشد، شب اوّل قبر ضیافت امیر المؤمنین (علیه السّلام) را ببینیم، ضیافت حضرت زهرا (سلام الله علیها) را ببینیم، ببینیم امام حسین (علیه السّلام) به استقبال ما آمده است. این آیات سوره‌ی مبارکه‌ی یس، در مورد مؤمن آل یس می‌گوید: «يا لَيْتَ قَوْمي يَعْلَمُونَ * بِما غَفَرَ لي رَبِّي وَ جَعَلَني مِنَ الْمُكْرَمينَ»[1] آرزو کرد ای کاش قوم من می‌دانستند این شربت شهادت چه شربت لذیذی بود؟ خدا چقدر خوب از من پذیرایی کرد «جَعَلَني مِنَ الْمُكْرَمينَ» خدا از من پذیرایی کرد و من را مورد اکرام قرار داد، خدا به من احترام گذاشت و من را در این‌جا تحویل گرفت.
پی نوشت
[1]– سوره‌ی یس، آیات 26 و 27.