«و کان محمد بن عبدالوهاب ینهی عن الصلاه علی النبی (ص) و یتاذی من سماعها و ینهی عن الاتیان بها لیله الجمعه و عن الجهر بها علی المنابر و یوذی من یفعل ذلک و یعاقبه اشد العقاب و بما قتله.»(روضه المحتاجین لمعرفه قواعد الدین ص ۳۸۴)
محمد بن عبدالوهاب از درود فرستادن و صلوات بر پیامبر (ص) نهی می کرد و از شنیدن آن اذیت می شد واز آن در شب های جمعه نهی می نمود ونیز از بلند صلوات فرستادن بر روی منابر جلوگیری می کرد واگر کسی چنین می کرد او را اذیت می نمود و شدیدا عقاب می کرد وچه بسا او را به قتل می رسانید.
منبع:پرسمان
برچسب خوردهابن تیمیه, ابن عبدالوهاب, اندیشه فرقه وهابیت, اندیشه فقهی, اندیشه فقهی وهابی, اندیشه فقهی وهابیت, اندیشه فقهی وهابیون, اندیشه وهابیت, اهل سنت, بنیانگذاران وهابیت, پرسش وپاسخ, پرسش وپاسخ پیرامون وهابیت, پیامبر ص, پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم, پیرامون وهابیت, تاریخ, تاریخ اهل سنت, سلفی, سلفی گری, سلفیان, سلفیه, سلفیون, شخصیت های وهابی, شخصیت های وهابیت, شخصیت های وهابیون, صریح قرآن, عبدالوهاب, عربستان, عربستان سعودی, عملکرد وهابیت, فرقه وهابیت, مبانی فکری, مبانی فکری فرقه وهابیت, مبانی فکری وهابیت, مبانی فکری وهابیون, محمد بن عبدالوهاب, مکتب سلفیان, مکتب سلفیه, منابع وهابیت, وهابی, وهابیان, وهابیت, وهابیت شناسی, وهابیون
