بايد توجه داشت سختى و فقر و گرفتارىها و… وسيلهاى هستند، براى پيشرفت و رشد انسان البته آن هم به شرطى كه انسان به خوبى از آنها بهرهبردارى كند. برخى بر اثر سختى و فقر نه تنها رشد نكردهاند؛ بلكه عقب گرد داشته و گاه از دين خارج شده‌اند! پس اين مجموعه وسيله شدن به كمالند، نه اين كه خود هدف و كمال باشند.
اما اين كه در دوران امام زمان(عج) هيچ گونه سختى، بلا و مشكل وجود نداشته باشد، فرض درستى نيست. جهاد پيگير، تشكيل حكومت، رسيدگى به كارهاى مردم و… همه و همه در آن دوران هم وجود دارد. بنابراين اينگونه نيست كه در آن دوران راحتى مطلق باشد و ناز نعمت و بخور و بخواب به حدى است كه انسان از رشد ايمانى، و شكوفايى عمل باز ماند! بلكه عدالت جهانى و فراگير وجود دارد، تبعيضها از بين مىرود. امنيت در تمام ابعادش (فردى، اجتماعى، اقتصاد سياسى و…) بر جامعه حاكم مىشود، اما سختى نيز هست، چرا كه متدينان و همراهان حضرت مهدى(عج) بايد او را در اداره جهان آن هم با عدالت فراگير، يارى كنند. قطعاً در اداره جهانى به اين گستردگى و وسعت مشكلات و… همه با معجزه حل نمىشود.
در رابطه با كمال انسان راههاى بديلى وجود دارد و مسئله مهم آن است كه در هر شرايط از عوامل با دليل استفاده كند. راه تكامل گاه از گردنههاى سخت و دشوار بلاها و مصايب عبور مىكند و گاه از دشت هموار نعمتها، اما هيچ يك از اين دو خود به خود رساننده به كمال نيستند. مهم آن است كه در گاه سختى و نعمت انسان چگونه با آنها برخورد كند و در راه كمال آن را به كار گيرد.
آنچه در زمان استقرار حكومت امام مهدى(عج) رخ مىدهد، شرايطى هموار است كه انسانها در پناه آن مىتوانند با افزايش معرفت به اصلاح اخلاق و تهذيب نفس خويش، مدارج كمال و سير الى الله را با سهولت بيشترى نسبت به شرايط پيشين طى كنند. (مهدويت2، رحيم كارگر، كد: 12/500028)
منبع:پرسمان