امام زمان(ع) به همه شيعيان و محبان خود توجه دارد و البته اين طبيعي است كه اگر فرد خود را از آلودگي‌ها حفظ كرده و از گناه دوري كند، بيشتر مورد عنايت حضرت قرار مي‌گيرد. ولي اينكه گفته شود هر كس از گناه فاصله بگيرد آقا را حتماً مي‌بيند اين سخن دقيقي نيست؛ چرا كه غيبت به معناي نديدن است و اگر ديدارهاي در اين دوره روي مي‌دهد، بر اساس مصالحي است. بايد دانست هر چند دوري از گناه امكان ديدار را بيشتر مي‌كند؛ ولي اين زماني است كه ديدار داراي مصلحت باشد؛ وگرنه هر چند انسان پاك هم باشد، ديدار صورت نمي‌پذيرد. پس نديدن دليل بر آن نيست كه آدمي واقعاً منتظر نباشد.
البته مردم منتظر در يك رتبه و درجه از جريان و حقيقت انتظار نيستند، برخي روحيه انتظار را در همه ابعاد وجود و زندگي خود پياده كرده‌اند و در درجه بالاي انتظار قرار دارند و برخي در درجات پايين‌تر، و اين بستگي به آن دارد كه يك فرد به چه مقدار از وظايف خود عمل مي‌كند؟ توجه او نسبت به تكاليف دين چگونه است؟ چه مقدار به ياد حضرت بوده و در امر ظهور او زمينه سازي مي‌كند؟ بله هر چه انسان از گناه دورتر شود، حالت انتظار در او شديدتر و واقعي‌تر مي‌گردد.
فرزندان پدري كه مي‌خواهد از سفر برگردد، در مرتب نمودن منزل و فراهم ساختن مقدمات، شايد به يك اندازه نباشند، برخي بيشتر تلاش مي‌كنند و برخي كمتر(هر چند همه منتظرند) . بله اگر يكي از بچه‌ها رابطه فرزندي بين خود و پدر را فراموش كند، او ديگر هيچ تلاش و حركتي در اين زمينه ندارد.
منتظران حضرت مهدي(ع) نيز چنين هستند. برخي آدم بودن خود را كاملا فراموش كرده‌اند. اينان هيچ درجه‌اي از انتظار را ندارند و ديگران هر چند به حقيقت آدميت و بندگي خدا نزديك‌تر شوند، روحيه و حالت انتظار در آن شديد تر است.
منبع:پرسمان