«اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ»[1] وقتی خدا سرپرست کسی شد، ولایت کسی را به عهده گرفت، عمر او حرکت به سوی نور است. هیچ جای زندگی او تاریکی ندارد. آدم در تاریکی در چاله می‌افتد. معصیت همه‌ی چاله‌ها است، گودال‌ها است. کسانی که در معصیت قرار می‌گیرند همان کسانی هستند که نور ندارند و اگر نور داشتند با پای خودش، خود را در آتش نمی‌انداخت.
[1]– سوره‌ی بقره، آیه 257.