ولی الله بودن امامان (علیهم السّلام)
«ولیّ» یکی از اسمای الهی است و از آن‌جا که «اسماءالله» باقی و دائم‌اند، انسان کامل –که مظهر اَتَم و اکمل اسمای الهی است- صاحب ولایت کلیه‌ی دائمی است و می‌تواند به اذن او، در ماده‌ی کائنات تصرّف کند و قوای ارضی و سماوی را تحت تسخیر خویش درآورد. این ولایت تکوینی، از ویژگی‌های برجسته‌ی امام (علیه السّلام) به شمار می‌رود[1] و از همین رو هر چیزی را اراده کند، به اذن خداوند در جهان واقع می‌شود.[2]
گفتنی است واجد مقام ولایت –که تدبیر خاص خدای سبحان قرار گرفته و در واقع تحت ولایت او است- مأمور محض بودن خود را می‌داند و به هیچ وجه داعی استقلال ندارد؛ زیرا ولایت اذنی با استقلال سازگار نیست.
انسان وقتی دریافت که اراده‌ی او، مقهور اراده‌ی خدای سبحان است؛ می‌تواند به مقام شامخ «ولایت» نایل آید.[3]
چون بپّراند مرا شه در روش می‌پرم بر اوج دل چون پرتوش
همچو ماه و آفتابی می‌پرم پرده‌های آسمان‌ها می‌درم[4]
منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی امام شناسی؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: حمیدرضا شاکرین، محمدرضا کاشفی
[1]. انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه، صص 56 – 57.
[2]. تفسیر موضوعی قرآن کریم، ج 6، (صلِّی الله علیه و آله و سلّم) 160.
[3]. تفسیر موضوعی قرآن کریم، ج 7، (صلِّی الله علیه و آله و سلّم) 175.
درباره‌ی ولایت تکوینی ر.ک:
الف. علّامه‌ی طباطبایی، ولایت نامه، ترجمه‌ی همایون همّتی، (امیر کبیر، تهران: چاپ اوّل، 1366، مجموع کتاب).
ب. استاد حسن‌زاده‌ی آملی، مجموعه‌ی مقالات، (مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، قم: چاپ دوم، 1364 ش)، صص 31 – 82.
[4]. مثنوی، دفتر دوم، ابیات 1158 – 1159.