صفّار به سند خود از امام صادق (ع) نقل کرده است که فرمود:
روز خیبربه رسول خدا (ص) سمّ خورانده شد؛ گوشت به سخن آمد و گفت: ای رسول خدا! من مسموم هستم، رسول خدا (ص) هنگام وفات فرمود:آن خوردنی که در خیبر خوردم، احشاء مرا پاره پاره کرد و هیچ پیامبر و جانشین پیامبری، جز با شهادت از دنیا نمی‌رود.
هم‌چنین به سند دیگری از امام صادق (ع) نقل کرده که فرمود:
یک زن یهودی، پیامبر اکرم (ص) را به وسیله‌ی ذراعی مسموم نمود. تا این که می‌فرماید: به مقداری که خواستِ خدای متعال بود، خورد سپس ذراع به زبان در آمد و گفت: ای رسول خدا! من مسموم هستم. و حضرت دست کشید و سمّ، همواره حضرت را تحلیل می‌برد تا وفات یافت.
قال الصّفّار:
حَدَثَنا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّد، عَنِ الحسین بن سعید، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ:
سُمَّ رَسُولُ اللَّهِ (ص) يَوْمَ خَيْبَرَ فَتَكَلَّمَ اللَّحْمُ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! إِنِّي مَسْمُومٌ. فَقَالَ رَسُولَ اللهِ عِنْدَ مَوْتِهِ: الْيَوْمَ قَطَعَتْ مَطَايَايَ الْأَكْلَةُ الَّتِي أَكَلْتُ بِخَيْبَرَ، وَ مَا مِنْ نَبِيٍّ وَ لَا وَصِيٍّ إِلَّا شهيد[1].
و قال أیضاً:
حَدَثَنا إِبْرَاهِيمُ بْنُ هَاشِمٍ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عن عبدالله بن میمون الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَمَّتِ الْيَهُودِيَّةُ النَّبِيَّ (ص) فِي ذِرَاعٍ [إلی ان قال]: فَأَكَلَ مَا شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ قَالَ الذِّرَاعُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ (ص) إِنِّي مَسْمُومٌ فَتَرَكَهُ وَ مَا زَالَ يَنْتَقِضُ بِهِ سَمُّهُ حَتَّى مَاتَ (ص).[2]
[1] . بصائر الدرجات: 503 ح 5، اثبات الهداة 1: 604ح 277، البحار 17، 405 ح 25 و 22: 516 ح 21.
[2] . بصائر الدرجات: 503 ح 6، المحاسن للبرقی 2: 262 ح 1831، الکافی 6: 315 ح 3، البحار 17: 405 ح 26 و 22: 516 ح 22 و 66: 71 ح 61، اثبات الهداة 1: 604 ح 278 في بعضها مختصراً.