مرحوم کلینی با سلسله سند خود از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود:
زمانی که فوت رسول خدا (ص) نزدیک شد، علی (ع) وارد بر پیغمبر (ص) گشت، پس سرش را نزدیک سر علی (ع) برد و فرمود: ای علی! وقتی که من از دنیا رفتم، پس غسلم بده و کفنم کن و سپس مرا به حالت نشسته قرار ده و هر چه می‌خواهی، از من سؤال کن و بنویس.
در این زمینه روایات مختلف و فراوانی وجود دارد که برای احتراز از طولانی شدن، آن‌ها را ذکر نکردیم.
روی الکلینيّ:
عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ، عَنِ ابْنِ أَبِي سَعِيدٍ، عَنْ أَبَانِ بْنِ ثَعْلِبَ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَمَّا حَضَرَ رَسُولَ اللَّهِ (ص) الْمَوْتُ دَخَلَ عَلَيْهِ عَلِيٌّ (ع) فَأَدْخَلَ رَأْسَهُ ثُمَّ قَالَ: يَا عَلِيُّ إِذَا أَنَا مِتُّ فَغَسِّلْنِي وَ كَفِّنِّي ثُمَّ أَقْعِدْنِي وَ سَلْنِي وَ اكْتُبْ.[1]
و في هذا المعنی روایات مختلفه بأسناد عدیدة ترکناها احترازاً عن الإطناب فمن أراد الإطّلاع علیها فلیراجع إلی الکتب المذکورة في الهامش.
[1] . الکافی 1: 297 ح 8، بصائر الدرجات 282: 1، اثبات الوصیة: 122 و الخرائج و الجرائح 2: 828 ح 42 و اثبات الهداة 1: 600 ح 268 مع اختلاف في بعض الالفاظ.