کنیه: نامی که به عنوان احترام به شخص یا به عنوان علامت به او، اطلاق و اوّل آن با کلمه‌ی «اب»، «امّ»، «ابن»، و «بنت»، شروع می‌شود.
ابن شهر آشوب در کتاب مناقب آورده است:
کنیه‌ی آن حضرت عبارت است از: ابوالقاسم، ابوالطّاهر، ابوالطّیّب، ابوالمساکین (پدر مساکین)، ابوالدّرّتین (پدر دو دُرّ)، ابوالرّیجانتین (پدر دو شاخه‌ی گل) و ابوالسّبطین (پدر دو سبط)[1]؛این سه کنیه‌ی اخیر، اشاره به امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است.
کُناه (ع):
قال ابن شهر آشوب:
کُنیته: أَبُو الْقَاسِمِ وَ أَبُو الطَّاهِرِ وَ أَبُو الطَّيِّبِ وَ أَبُو الْمَسَاكِينِ أَبُو الدُّرَّتَيْنِ وَ أَبُو الرَّيْحَانَتَيْنِ وَ أَبُو السِّبْطَيْنِ.[2]
[1] . سبط: نوه و بیشتر به نوه دختری اطلاق می‌شود. (ر. ک: المنجد).
[2] . المناقب لابن شهر آشوب 1: 154، عنه البحار: 16: 107.