برقی سروده است:
آن دو هیزم در خانه‌ی فاطمه (ع) ریختند و آتش افروختند در حالی که به آنان، ناسزا می‌گفتند.
و در خانه جز صدیقه طاهره از بانوان و علی (ع) و دو سبط رسول خدا (ص)، کس دیگری نبود.
نمی‌گویم آن دو مکر کردند و کینه ورزیدند،بکله می‌گویم کافر شدند و کفر به مراتب آسان‌تر از سوزاندن کودکان است.
هر چه از جور و ستم و فتنه و بلا، پیش آمد، مه بر گردن آن دو نفر است و درروز رستاخیر چون حلقه آتشین به گردنشان خواهد افتاد.
و قال البرقیّ:
و كلّلا النار من بيت و من حطب و المضرمان لمن فيه يسبّان
و ليس في البيت إلّا كلّ طاهرة من النّساء و صديق و سبطان
فلم أقل غدرا بل قلت قد كفرا و الكفر أيسر من تحريق ولدان
و كلّ ما كان من جور و من فتن ففي رقابهما في النّار طوقان[1]
[1]. الصراط المستقیم 3: 13.
