سیّد تاج الدین حسینی گفته است:
فاطمه (ع) در مدّت کوتاه زندگی بعد از پدر، آن‌قدر گریست که اشک چشمانش خشک شد و توانای برای شیون و ناله در بدن وی باقی نماند، مردم مدینه از گریه‌هایش به ستوه آمده بودند از این روی آن حضرت «بیت الاحزان» غم خانه‌ای فراهم آورد و اتاقی به این منظور اختصاص داد.
حضرت فاطمه (ع)، در بیت الاحزان بود تا از دنیا رفت.
قال السیّد تاج الّدین الحسینيّ:
و کانت في تلک المدّة لاترقأ لها عبرة ولا تهدء لها حسرة حتّی تأذّی أهل المدینة من کثرة بکائها فاتخذت بیتاً للاحزان فکانت فیه إلی أن ماتت (ع).[1]
[1] ـ التتمّة في تاریخ الأئمّة43، البحار 43: 174 ح 5 مع اختلاف مرّ في مقتل رسول الله (ص).
