خواجه نصیرالدین طوسی در بیان لغزش های اوّلی ـ ابوبکر ـ ضمن مطالبی چنین گفته است:
… هنگامی که علی (ع) از بیعت خودداری ورزید، فرستاده‌ای به سوی خانه امیر المؤمنین (ع)، روانه کرد و آن خانه را به آتش کشید در حالی که فاطمه (ع) و گروهی از بنی‌هاشم، حضور داشتند و سال‌ها پس از تجاوز فاطمه (ع) و پرده‌دری و حرمت شکنی بیت حضرت از عمل خویش، پشیمان شد.
علّامه حلّی در توضیح این سخن می‌افزاید: فاطمه (ع)، مضروب شد و کودکی که به آن حامله و نامش «محسن» بود را سقط نمود.
قال نصیر الدین الطّوسيّ:
في سرد زلّات الأوّل:… و بعث إلی بیت أمیر المؤمنین (ع) ـ لمّا امتنع من البیعة ـ فأضرم فیه النّار و فیه فاطمة و جماعة من بني هاشم و… ندم علی کشف بیت فاطمة (ع).[1]
و زاد العلّامة الحلّيّ في شرحه لهذا الکلام: و ضربت فاطمه (ع) و ألقت جنیناً أسمه محسن.[2]
[1] ـ تجرید الاعتقاد250.
[2] ـ کشف المراد297.
برچسب خوردهابوبکر, اسناد شهادت, الصدیقة الشهیده, ام الائمه, ام الحسن, ام الحسن و الحسین, ام الحسین, ام السبطین, ام المؤمنین, امیر المؤمنین (ع), اوصاف, اوصاف بی بی دو عالم, اوصاف حضرت زهرا, اوصاف حضرت زهرا سلام الله علیها, اوصاف حضرت فاطمه, بنی‌هاشم, بی بی دو عالم, پیامبر, پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله, حضرت زهرا, حضرت زهرا (س), حضرت زهرا سلام الله علیها, حضرت زهرا علیها السلام, حضرت زهرا(عليها السلام), حضرت علی, حضرت علی علیه السلام, حضرت فاطمه, حضرت فاطمه زهرا, حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها, خواجه نصیرالدین طوسی, دختر رسول خدا, راضیة مرضیه, راضیه, شهادت حضرت زهرا, شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها, شهادت حضرت فاطمه, شهادت حضرت فاطمه سلام الله علیها, صدیقة الشهیده, صدیقه, صدیقه شهید, صفات, صفات حضرت زهرا, صفت های حضرت زهرا, علامه حلی, علی علیه السلام, مقتل حضرت زهرا, مقتل حضرت زهرا سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه, مقتل حضرت فاطمه زهرا, مقتل حضرت فاطمه زهرا (س), مقتل حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه سلام الله علیها, مقتل حضرت فاطمه(س)
