ابن شهر آشوب از انس بن مالک روایت کرده است که:
از مادرم درباره‌ی صفات و ویژگی‌های حضرت فاطمه (ع) پرسیدم، او پاسخ داد: فاطمه (ع) همانند ماه شب چهارده، یا خورشید در ابر فرو رفته و یا از ابر بیرون آمده، مشاهده می‌گشت و سپید و روشن با پوستی نرم و لطیف بود.
و اربلی از قول شاعر چنین نقل کرده است:
از نور چهره و رخسارش خورشید شرمسار در پس شفق فرو می‌رفت
و از اندام زیبایش، گل از روی حیا و آزرم، با برگهایش چهره می‌پوشاند.
روی ابن شهر آشوب:
أَنَسُ بْنُ مَالِكٍ قَالَ سَأَلْتُ أُمِّي عَنْ صِفَةِ فَاطِمَةَ ع فَقَالَتْ كَانَتْ كَأَنَّهَا الْقَمَرُ لَيْلَةَ الْبَدْرِ أَوِ الشَّمْسُ كُفِرَتْ غَمَاماً أَوْ خَرَجَتْ مِنَ السَّحَابِ وَ كَانَتْ بَيْضَاءَ بَضَّةً.[1]
خجلاً من نور بهجتها تتوارى الشّمس بالشّفق
و حياءً من شمائلها يتغطّى الغصن بالورق[2]
[1] ـ المناقب 3: 356، دلائل الإمامة: 150 ح 63 روی مضمونه مسنداً، البحار 43: 6 ح 7 عن المناقب.
[2] ـ کشف الغمة 1: 464، رواه عن بعض الوعاظ انّه عندما ذکر فاطمة علیها السلام… استخفّه الطرب فانشد: