طبرسی افزوده است:
امام سجّاد (ع) فرمود: عمه جان! ساکت شو! بازماندگان را از گذشتگان عبرت است. خدا را شکر که تو دانای استاد ندیده و فهمیده‌ی مکتب نرفته‌ای. گریه و ناله، رفتگان را برنمی‌گرداند. و او ساکت شد. آن‌گاه امام فرود آمد و خیمه زد و زنان را فرود آورد و وارد خیمه شد.
و اضاف الطّبرسیّ:
فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع) يَا عَمَّةِ اسْكُتِي فَفِي الْبَاقِي مِنَ الْمَاضِي اعْتِبَارٌ، وَ أَنْتِ بِحَمْدِ اللَّهِ عَالِمَةٌ غَيْرُ مُعَلَّمَةٍ، فَهِمَةٌ غَيْرُ مُفَهَّمَةٍ إِنَّ الْبُكَاءَ وَ الْحَنِينَ لَا يَرُدَّانِ مَنْ قَدْ أَبَادَهُ الدَّهْرُ، فَسَكَتَتْ- ثُمَّ نَزَلَ (ع) وَ ضَرَبَ فُسْطَاطَهُ، وَ أَنْزَلَ نِسَاءَهُ وَ دَخَلَ الْفُسْطَاط.[1]
[1]– الاحتجاج: 305، البحار 45: 164.