شیخ صدوق روایت کند:
در هنگام شهادت امام حسین (ع)، غباری تیره و سیاه همراه بادی سرخ به آسمان بلند شد که چیزی دیده نمی‌شد. حتّی مردم پنداشته بودند بر آنان عذاب نازل شده است. ساعتی این وضع ادامه داشت. سپس گرد و غبار برطرف شد.
قال السّیّد:
قَالَ الرَّاوِي: و ارْتَفَعَتْ فِي السَّمَاءِ فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ غُبْرَةٌ شَدِيدَةٌ سَوْدَاءُ مُظْلِمَةٌ فِيهَا رِيحٌ حَمْرَاءُ لَا یُرَى فِيهَا عَيْنٌ وَ لَا أَثَرٌ، حَتَّى ظَنَّ الْقَوْمُ أَنَّ الْعَذَاب َقدْ جَاءَهُمْ، فَلَبِثُوا كَذَلِكَ سَاعَةً، ثُمَّ انْجَلَتْ عَنْهُمْ.[1]
[1]– اللهوف: 177، مقتل الخوارزمی 2: 37.