در روایتی است که:
حسین (ع) سر علی اکبر را بر دامن گرفت و گفت: پسرم! امّا تو از غم و غصّه‌ی دنیا راحت شدی و به رحمت و راحت رسیدی، ولی پدرت تنها ماند و به زودی به تو ملحق خواهد شد.
و فی روایة:
إن الحسین (ع) وضع ولده فی حجره و قال: یا ولدی أما أنت فقد استرحت من همّ الدّنیا و غمّها و سرت إلی روح و راحة و بقی أبوک و ما أسرع لحوقه بک.[1]
[1]– مقتل الحسین و مصرع اهل بیته: 129، الدّمعة السّابکة 4: 331، معالی السّبطین 1: 412، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 463.