فتال گوید:
بریر بن خضیر همدانی به میدان رفت که قاری‌ترین اهل زمانش بود. در حالی که این رجز را می‌خواند: من بریرم و پدرم حضیر است؛ هر که خیری نداشته باشد، خیری در او نیست.
قال الفتال:
ثُمَّ بَرَزَ بُرَيْرُ بْنُ خُضَيْرٍ الْهَمْدَانِيُ، وَ كَانَ أَقْرَءَ أَهْلِ زَمَانِهِ وَ هُوَ يَقُولُ:
أَنَا بُرَيْرٌ وَ أَبِي خُضَيْرٌ لَا خَيْرَ فِيمَنْ لَيْسَ فِيهِ خَيْرٌ[1]
[1]– ابصار العین: 72.