ابن اثیر گوید:
امام حسین (ع) سوار بر مرکب خود شد و قرآنی خواست. آن را در مقابل خود گذاشت، یارانش پیش روی وی به جهاد پرداختند، دستان خود را به دعا بلند کرد و گفت: خداوندا! تو در هر گرفتاری تکیه‌گاه منی…
قال ابن أثیر:
ثمّ رکب الحسین دابّته و دعا بمصحف، فوضعه امامه و اقتتل أصحابه بین یدیه، فرفع یدیه ثمّ قال: اللّهمّ انت ثقتی فی کلّ کرب…[1]
[1]– الکامل فی التاریخ 2: 561.