خوارزمی گوید:
آن سپاه برگشتند تا در کنار فرات فرود آمدند و بین امام و یارانش با آب فاصله انداختند. تشنگی بر امام حسین (ع) و همراهانش صدمه زد. امام حسین (ع) بیلچه‌ای برداشت و پشت خیمۀ بانوان آمد. نوزده قدم به طرف قبله‌گاه برداشت. آن‌جا زمین را کند و چشمه‌ای شیرین جوشید. امام حسین و همۀ همراهانش آب نوشیدند و ظرف‌ها و مشک‌ها را پر کردند. آن‌گاه چشمه خشکید و اثری از آن دیده نشد.
این خبر به ابن زیاد رسید. به عمر سعد نامه نوشت که شنیده‌ام حسین چاه‌ها می‌کند و به آب می‌رسد و خود و یارانش می‌نوشند. همین که نامه‌ام رسید، تا می‌توانی از حفر چاه حسین و اصحابش جلوگیری کن و بر آنان تنگ بگیر و نگذار حتّی قطره‌ای آب بنوشند و با آنان چنان کن که با عثمان کردند.ابن سعد به شدّت سخت گرفت و عمرو بن حجّاج زبیدی را با سپاهی انبوه مأمور حفاظت از قسمتی از شریعۀ فرات کرد که مقابل اردوگاه حسین (ع) بود. آن سپاه وارد شریعۀ آب شدند.
قال الخوارزمیّ:
وَ رَجَعَتْ تلک الخَيْلُ حَتَّى نَزَلت عَلَی الْفُرَاتِ، و حَالُوا بَيْنَ الْحُسَيْنِ (ع) وَ أَصْحَابِهِ وَ بَيْنَ الْمَاءِ. فأَضَرَّ الْعَطَشُ بِالْحُسَيْنِ (ع) و بمن معه، فَأَخَذَ الْحُسَيْنُ (ع) فَأْساً وَ جَاءَ إِلَى وَرَاءِ خَيْمَةِ النِّسَاءِ فَخَطَا علی الْأَرْضِ تِسْعَ عَشْرَةَ خُطْوَةً نَحْوَ الْقِبْلَةِ ثُمَّ احتفَرَ هُنَا لک فَنَبَعَتْ لَهُ هناک عَيْنٌ
مِنَ الْمَاءِ الْعَذْبِ فَشَرِبَ الْحُسَيْنُ وَ شَرِبَ النَّاسُ بِأَجْمَعِهِمْ، وَ مَلَئُوا أَسْقِيَتَهُمْ ثُمَّ غَارَتِ الْعَيْنُ فَلَمْ يُرَ لَهَا أَثَرٌ. وَ بَلَغَ ذَلِكَ إلی عبید الله فکتب إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ: بَلَغَنِي أَنَّ الْحُسَيْنَ يَحْفِرُ الْآبَارَ وَ يُصِيبُ الْمَاءَ فَيَشْرَبُ هُوَ وَ أَصْحَابُهُ، فَانْظُرْ إِذَا وَرَدَ عَلَيْكَ كِتَابِي فَامْنَعْهُمْ مِنْ حَفْرِ الْآبَارِ مَا اسْتَطَعْتَ وَ ضَيِّقْ عَلَيْهِمْ وَ لَا تَدَعْهُمْ يَذُوقُوا الْمَاءَ وَ افْعَلْ بِهِمْ كَمَا فَعَلُوا بِالزَّكِيِّ عُثْمَانَ و السّلام.
فضیّق علیهم ابن سعد غایة التّضییق و دعا برجل یقال له: عمرو بن الحجّاج الزّبیدی فضّم إلیه خیلاً کثیرة و أمره أن ینزل علی الشّریعة الّتی هی حذاء معسکر الحسین (ع) فنزلت الخیل علی شریعة الماء.[1]
[1]– مقتل الحسین (ع): 1: 242، الفتوح لابن اعثم 5: 98، البحار 44: 386، العوالم 17: 237.