شیخ مفید گوید:
چون حسین (ع) خواست به سوی عراق برود، خانۀ خدا و بین صفا و مروه را طواف کرد، از احرام بیرون آمد و آن را عمره قرار داد. چون از بیم آن‌که او را در مکّه دستگیر کنند و نزد یزید بفرستند، نتوانست حج را به پایان ببرد. همراه خانواده، فرزندان و کسانی از پیروانش که به او پیوستند، خارج شد.
قال شیخ المفید:
لَمَّا أَرَادَ الْحُسَيْنُ (ع) التَّوَجُّهَ إِلَى الْعِرَاقِ، طَافَ بِالْبَيْتِ، وَ طاف بَيْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةِ وَ أَحَلَّ مِنْ إِحْرَامِهِ وَ جَعَلَهَا عُمْرَةً لِأَنَّهُ لَمْ يَتَمَكَّنْ مِنْ تَمَامِ الْحَجِّ مَخَافَةَ أَنْ يُقْبَضَ عَلَيْهِ بِمَكَّةَ فَيُنْفَذَ إِلَى يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ، فَخَرَجَ (ع) مُبَادِراً بِأَهْلِهِ وَ وُلْدِهِ وَ مَنِ انْضَمَّ إِلَيْهِ مِنْ شِيعَتِهِ.[1]
[1]– الارشاد: 218، مثیر الاحزان: 38، البحار 44: 363، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 327.