سیّد بن طاووس گوید:
روایت شده که چون آن حضرت تصمیم گرفت به سوی عراق رود، به خطبه‌خوانی ایستاد و فرمود: ستایش برای خداست. آنچه خدا بخواهد همان خواهد شد. نیرویی جز از خدای متعال نیست. درود و سلام الهی بر رسول خدا. بر فرزندان آدم، مرگ رقم زده شده، همچون گردن‌بندی که آویزه‌ی گردن دختران است. چه بسیار مشتاق دیدار گذشتگان خویشم، مثل شوق یعقوب به یوسف. برای من شهادتگاهی برگزیده شده که حتماً آن را دیدار می‌کنم. گویا می‌بینم گرگ‌های گرسنه‌ی دشت‌های نواویس و کربلا بند بند مرا از هم می‌درند و شکم‌های خالی و مشک‌های تهیِ خویش را از آن انباشته می‌کنند. از روزی که قلم تقدیر رقم زده، گریزی نیست. خشنودی خداوند خشنودی ما خاندان است. بر بلای او شکیب می‌کنیم و او هم پاداش کامل صابران را به ما می‌دهد. ذرّیه‌ی رسول خدا (ص) از او جدا نخواهند شد، بلکه همه در حریم قدس الهی با همند. چشم پیامبر به آنان روشن می‌شود و خداوند وعده‌ی خویش را درباره‌ی آنان وفا می‌کند. هر کس خون خویش را در راه ما می‌بخشد و خود را برای دیدار خدا آماده کرده است، با ما بکوچد که من به واست خدا صبح فردا رهسپار می‌شوم.
قال ابن طاووس:
وَ رُوِيَ أَنَّهُ (ع) لَمَّا عَزَمَ عَلَى الْخُرُوجِ إِلَى الْعِرَاقِ قَامَ خَطِيباً، فَقَالَ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ ما شاءَ اللَّهُ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ، خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَةِ عَلَى جِيدِ الْفَتَاةِ وَ مَا أَوْلَهَنِي إِلَى اشْتِيَاقَ أَسْلَافِي اشْتِيَاقَ يَعْقُوبَ إِلَى يُوسُفَ، وَ خُيِّرَ لِي مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِيهِ، كَأَنِّي بِأَوْصَالِي تَتَقَطَّعُهَا ذِئَابُ الْفَلَوَاتِ بَيْنَ النَّوَاوِيسِ وَ كَرْبَلَاءَ، فَيَمْلَأْنَ مِنِّي أَكْرَاشاً جُوفاً وَ أَجْرِبَةً سُغْباً، لَا مَحِيصَ عَنْ يَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ رِضَى اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَيْتِ، نَصْبِرُ عَلَى بَلَائِهِ وَ يُوَفِّينَا أُجُورَ الصَّابِرِينَ، لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) لُحْمَتُهُ، وَ هِيَ مَجْمُوعَةٌ لَهُ فِي حَظِيرَةِ الْقُدْسِ، تَقَرُّ بِهِمْ عَيْنُهُ وَ يُنْجَزُ بِهِمْ وَعْدُهُ، مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا، فَإِنِّي رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّهُ.[1]
[1]– اللهوف: 126، مثیر الاحزان: 41، کشف الغمة 2: 29، البحار 44: 366، العوالم 17: 216، اعیان الشیعة 1: 593، المنتخب للطریحی: 380 ذکر هذه الخطبة عند ملاقاته (ع) مع ابن عمر، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 328.