صفّار قمی با سند خود از حمزة بن حمران نقل می‌کند که:
نزد امام صادق (ع)، خروج حسین (ع) و همراه نشدن محمّد حنفیه را یاد کردیم. حضرت فرمود: ای حمزه! در این باره حدیثی برایت خواهم گفت و از این پس دیگر در این باره سؤال نکن. حسین (ع) چون به سوی مکّه جدا شد، نامه‌ای طلبید و چنین نوشت:
«بسم الله الرّحمن الرّحیم. از حسین بن علی به بنی هاشم. امّا بعد، هر کس از شما به من بپیوندد، با من شهید می‌شود و هر کس جا بماند، به پیروزی نخواهد رسید. و السّلام.»
قال الصفّار القمیّ:
حَدَّثَنَا أَيُّوبُ بْنُ نُوحٍ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى، عَنْ مَرْوَانَ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: ذَكَرْنَا خُرُوجَ الْحُسَيْنِ وَ تَخَلُّفَ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ عَنْهُ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ يَا حَمْزَةُ إِنِّي سَأُحَدِّثُكَ فِي هَذَا الْحَدِيثِ وَ لَا تَسْأَلْ عَنْهُ بَعْدَ مَجْلِسِنَا هَذَا، إِنَّ الْحُسَيْنَ لَمَّا فَصَلَ مُتَوَجِّهاً دَعَا بِقِرْطَاسٍ وَ كَتَبَ: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، مِنَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ إِلَى بَنِي هَاشِمٍ، أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّهُ مَنْ حَقَّ بِي مِنْكُمْ اسْتُشْهِدَ مَعِي وَ مَنْ تَخَلَّفَ لَمْ يَبْلُغِ الْفَتْحَ وَ السَّلَامُ.[1]
[1]– بصائر الدرجات: 481 ح 5، اللهوف: 129، المناقب لابن شهر آشوب 4: 76، مثیر الاحزان: 39، الخرائج و الجرائح 2: 771، البحار 44: 33 و 45: 84 و 42: 81 ح 12، العوالم 17: 179، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 296 ح 269.