شیخ صدوق با سند خویش از عبدالله بن منصور روایت کرده که گوید:
از امام صادق (ع) پرسیدم: درباره‌ی شهادت پسر رسول خدا (ص) برایم بگو. فرمود: پدرم از پدرش روایت کرده که چون مرگ معاویه فرا رسید، پسرش یزید ملعون را فراخواند و پیشِ روی خود نشاند و گفت: پسرم! من همه‌ی گردنکشان را برای تو خوار کردم و همه‌ی شهرها را برای حکومت تو آماده ساختم و حکومت و آنچه را در آن است، طعمه‌ای برایت قرار دادم، ولی از سه نفر بر تو بیم دارم که به مخالفت با تو بکوشند. آنان عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و حسین بن علی‌اند. امّا عبدالله بن عمر، او با توست. با او باش و رهایش نکن. امّا عبدالله بن زبیر، اگر بر او دست یافتی قطعه قطعه‌اش کن که او بر تو هجوم خواهد آورد، آن‌گونه که شیر به روی شکارش می‌افتد و با تو از درِ نیرنگ وارد می‌شود، آن‌گونه که روباه سگ را فریب می‌دهد. امّا حسین، می‌دانی که چه بهره‌ای از پیامبر دارد و پاره‌ای از گوشت و خون رسول خدا (ص) است و می‌دانی که عراقیان سرانجام او را به سوی خود فرا خواهند خواند و سپس یاری نمی‌کنند و تباهش می‌سازند. اگر بر او دست یافتی، حق و جایگاهش را نسبت به رسول خدا (ص) بشناس و به کارهایش او را مؤاخذه نکن. علاوه بر این ما با او خویشاوندی هم داریم. مبادا که با او بدی کنی و از تو رفتار ناشایستی ببیند.
قال شیخ الصّدوق:
حَدَّثَنَا الشَّيْخُ الْفَقِيهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَيْهِ الْقُمِّيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُمَرَ الْبَغْدَادِيُّ الْحَافِظُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو سَعِيدٍ الْحَسَنُ بْنُ عُثْمَانَ بْنِ زِيَادٍ التُّسْتَرِيُّ مِنْ كِتَابِهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ يُونُسَ بْنِ أَبِي إِسْحَاقَ السَّبِيعِيُّ قَاضِي بَلْخٍ، قَالَ: حَدَّثَتْنِي مُرَيْسَةُ بِنْتُ مُوسَى بْنِ يُونُسَ بْنِ أَبِي إِسْحَاقَ، وَ كَانَتْ عَمَّتِي، قَالَتْ: حَدَّثَتْنِي صَفِيَّةُ بِنْتُ يُونُسَ بْنِ أَبِي إِسْحَاقَ الْهَمْدَانِيَّةُ وَ كَانَتْ عَمَّتِي، قَالَتْ: حَدَّثَتْنِي بَهْجَةُ بِنْتُ الْحَارِثِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ التَّغْلِبِيُّ عَنْ خَالِهَا عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَنْصُورٍ وَ كَانَ رَضِيعاً لِبَعْضِ وُلْدِ زَيْدٍ بْنِ عَلِيٍّ (ع) قَالَ: سَأَلْتُ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع)، فَقُلْتُ: حَدِّثْنِي عَنْ مَقْتَلِ ابْنِ رَسُولِ اللَّهِ (ص)، فَقَالَ: حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: لَمَّا حَضَرَتْ مُعَاوِيَةَ الْوَفَاةُ، دَعَا ابْنَهُ يَزِيدَ لَعَنَهُ اللَّهُ فَأَجْلَسَهُ بَيْنَ يَدَيْهِ، فَقَالَ لَهُ: يَا بُنَيَّ إِنِّي قَدْ ذَلَّلْتُ لَكَ الرِّقَابَ الصِّعَابَ وَ وَطَّدْتُ لَكَ الْبِلَادَ وَ جَعَلْتُ الْمُلْكَ وَ مَا فِيهِ لَكَ طُعْمَةً وَ إِنِّي أَخْشَى عَلَيْكَ مِنْ ثَلَاثَةِ نَفَرٍ يُخَالِفُونَ عَلَيْكَ بِجَهْدِهِمْ وَ هُمْ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ، وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَيْرِ وَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ، فَأَمَّا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عُمَرَ فَهُوَ مَعَكَ فَالْزَمْهُ وَ لَا تَدَعْهُ، وَ أَمَّا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَيْرِ فَقَطِّعْهُ إِنْ ظَفِرْتَ بِهِ إِرْباً إِرْباً، فَإِنَّهُ يَجْثُو لَكَ كَمَا يَجْثُو الْأَسَدُ لِفَرِيسَتِهِ وَ يُوَارِبُكَ مُوَارَبَةَ الثَّعْلَبِ لِلْكَلْبِ، وَ أَمَّا الْحُسَيْنُ (ع) فَقَدْ عَرَفْتَ حَظَّهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ هُوَ مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ، وَ قَدْ عَلِمْتُ لَا مَحَالَةَ أَنَّ أَهْلَ الْعِرَاقِ سَيُخْرِجُونَهُ إِلَيْهِمْ ثُمَّ يَخْذُلُونَهُ وَ يُضَيِّعُونَهُ، فَإِنْ ظَفِرْتَ بِهِ فَاعْرِفْ حَقَّهُ وَ مَنْزِلَتَهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ لَا تُؤَاخِذْهُ بِفِعْلِهِ، وَ مَعَ ذَلِكَ فَإِنَّ لَنَا بِهِ خِلْطَةً وَ رَحِماً وَ إِيَّاكَ أَنْ تَنَالَهُ بِسُوءٍ وَ يَرَى مِنْكَ مَكْرُوهاً.[1]
[1]– الامالی: 129، العقد الفرید 4: 349، الفتوح لابن اعثم 4: 355، ترجمة الامام الحسین (ع) من الطبقات: 55، تاریخ الطبری 3: 260، الکامل فی التاریخ 2: 523، مقتل الخوارزمی 1: 175، المناقب لابن شهر آشوب 4: 87، الفصول المهمة: 172، البحار 44: 310 ح 1 و العوالم 17: 160 ح 1 عن الامالی مع اختلاف و اضافة عبد الرحمن بن ابی‌بکر و قال المحدّث القمی: انّه کان قدمات قبل معاویة (نفس المهموم: 66).