شیخ صدوق با سند خویش از احمد بن ابراهیم چنین نقل کرده است:
در سال 262 خدمت حکیمه، دختر امام جواد (ع) رسیدم و از پشت پرده با او سخن گفتم. از مذهبش پرسیدم. او امامان خود را نام برد تا به امام دوازدهم رسید و نام او را نیز گفت. گفتم: فدایت شوم! او را دیده‌ای یا خبر یافته‌ای؟ گفت: از امام عسکری (ع) خبر یافته‌ام که به مادرش نوشت. گفتم: آن فرزند کجاست؟ گفت: پنهان است. گفتم: شیعه به چه کسی پناه می‌آورد؟ گفت: به مادر امام عسکری. گفتم: آیا به کسی اقتدا کنم که به زنی وصیت کرده است؟ گفت: اقتدا به حسین بن علی (ع) کن که به خواهرش زینب دختر علی (ع) در ظاهر وصیت کرد، و علم و دانشی که از ناحیه‌ی امام سجّاد (ع) می‌رسید، به زینب نسبت داده می‌شد، تا جان علی بن الحسین (ع) محفوظ بماند.
روی الصّدوق:
عَنْ مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الْأَسَدِيِّ، قَالَ: حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى حَكِيمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الرِّضَا (ع) سَنَةَ اثْنَتَيْنِ وَ سِتِّينَ وَ مِائَتَيْنِ فَكَلَّمْتُهَا مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ وَ سَأَلْتُهَا عَنْ دِينِهَا فَسَمَّتْ لِي مَنْ تَأْتَمُّ بِهِمْ، قَالَتْ: فُلَانٌ ابْنُ الْحَسَنِ فَسَمَّتْهُ. فَقُلْتُ لَهَا: جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكِ مُعَايَنَةً أَوْ خَبَراً؟ فَقَالَتْ: خَبَراً عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ (ع) كَتَبَ بِهِ إِلَى أُمِّهِ. قُلْتُ لَهَا: فَأَيْنَ الْوَلَدُ؟ قَالَتْ: مَسْتُورٌ. فَقُلْتُ: إِلَى مَنْ تَفْزَعُ الشِّيعَةُ؟ قَالَتْ: إِلَى الْجَدَّةِ أُمِّ أَبِي مُحَمَّدٍ (ع)، فَقُلْتُ (أَقْتَدِي) بِمَنْ وَصِيَّتُهُ إِلَى امْرَأَةٍ. فَقَالَتْ: اقْتَدِ بِالْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) أَوْصَى إِلَى أُخْتِهِ زَيْنَبَ بِنْتِ عَلِيٍّ (ع) فِي الظَّاهِرِ وَ كَانَ مَا يَخْرُجُ مِنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) مِنْ عِلْمٍ يُنْسَبُ إِلَى زَيْنَبَ سَتْراً عَلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع).[1]
[1]– اکمال الدین: 501 ح 27 و 507 ح 36، الغیبة للطوسی: 230 ح 196، عنه البحار 51: 363 ح 11.