شیخ طوسی با سند خویش از ابو طفیل نقل کرده است:
مسیب بن نجبه نزد امیر المؤمنین (ع) آمد، در حالی که گریبان عبدالله بن سبا را گرفته بود. حضرت فرمود: قضیه چیست؟ گفت: بر خدا و رسول خدا دروغ می‌بندد. فرمود: چه می‌گوید:
گوید: سخن مسیب را نشنیدم، ولی شنیدم که امیر المؤمنین (ع) می‌فرمود: هیهات! هیهات از غضب! ولی ناقه سواری نزد شما می‌آید، پای در رکاب و شتابان، حج و عمره به پایان برده او را می‌کشند (مقصودش حسین بن علی (ع) بود).
قال الطّوسیّ:
أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ: أَخْبَرَنِي أَبُو حَفْصٍ عُمَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الزَّيَّاتُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ الْعَبَّاسِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مَنْصُورٍ الرَّمَادِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ، قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ عُيَيْنَةَ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَمَّارٌ الدُّهْنِيُّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الطُّفَيْلِ يَقُولُ: جَاءَ الْمُسَيَّبُ بْنُ نَجَبَةَ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) مُتَلَبِّباً بِعَبْدِ اللَّهِ بْنَ سَبَإٍ، فَقَالَ لَهُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع): مَا شَأْنُكَ؟ فَقَالَ: يَكْذِبُ عَلَى اللَّهِ وَ عَلَى رَسُولِهِ. فَقَالَ: مَا يَقُولُ؟ قَالَ: فَلَمْ أَسْمَعْ مَقَالَةَ الْمُسَيَّبِ، وَ سَمِعْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (ع) يَقُولُ: هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ الْغَضَبُ! وَ لَكِنْ يَأْتِيكُمْ رَاكِبُ الذِّعْلِبَةِ يَشُدُّ حَقْوَهَا بِوَضِينِهَا، لَمْ يَقْضِ تَفَثاً مِنْ حَجٍّ وَ لَا عُمْرَةٍ فَيَقْتُلُونَهُ؛ يُرِيدُ بِذَلِكَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ (ع).[1]
[1]– الامالی: 230، المناقب لابن شهر آشوب 2: 270، عنه البحار 42: 146 ح 4 و 41: 314 ذیل ح 39 عن المناقب.