عمر بن سبینه گفته است:
یزید در زمان پدرش به حج رفت. چون به مدینه رسید به شراب نشست. ابن عبّاس و حسین (ع) برای دیدار با او اذن خواستند. به یزید گفته شد: اگر ابن عبّاس بوی شراب از تو یابد آن را می‌شناسد. پس به ابن عبّاس راه نداد ولی حسین (ع) را اجازه داد. چون وارد شد، بوی شراب و عطر یافت. فرمود: به‌به، چه بوی خوشی! این چیست؟ یزید گفت: ای ابا عبدالله! عطری است که در شام می‌سازند. سپس باده‌ای طلبید و آن را نوشید. باده‌ای دیگر طلب کرد و گفت: بنوش یا ابا عبدالله! حسین (ع) فرمود: ای مرد! بوی شراب بر خودت باد! تو در چشم من ارزشی نداری. آن‌گاه یزید، اشعاری به این مضمون خواند:
هان ای آن‌که فریاد به شگفتی می‌زنی!
تو را به دختران و لذّت‌ها و شراب و طرب خواندم، نپذیرفتی،
و به باده‌ی بزرگِ تاجداری که بزرگان عرب بر آن نشسته‌اند،
و در میان آنان است دختری که دلت را برده است و تو از جا نمی‌جنبی.
حسین (ع) پرخاش‌کنان به او فرمود: بلکه دل تو را برده و آشفته کرده است ای پسر معاویه!
قَالَ عُمَرُ بْنُ سُبَيْنَةَ:
حَجَّ يَزِيدُ فِي حَيَاةِ أَبِيهِ، فَلَمَّا بَلَغَ الْمَدِينَةَ جَلَسَ عَلَى شَرَابٍ، فَاسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ ابْنُ عَبَّاسٍ وَ الْحُسَيْنُ، فَقِيلَ لَهُ: إِنَّ ابْنَ عَبَّاسٍ إِنْ وَجَدَ رِيحَ الشَّرَابِ عَرَفَهُ، فَحَجَبَهُ وَ أَذِنَ لِلْحُسَيْنِ، فَلَمَّا دَخَلَ وَجَدَ رَائِحَةَ الشَّرَابِ مَعَ الطِّيبِ، فَقَالَ (ع): «لِلَّهِ دَرُّ طِيبِكَ مَا أَطْيَبَهُ فَمَا هَذَا؟»
فَقَالَ: هُوَ طِيبٌ يُصْنَعُ بِالشَّامِ، ثُمَّ دَعَا بِقَدَحٍ فَشَرِبَهُ ثُمَّ دَعَا بِآخِرٍ فَقَالَ: اسْقِ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ. فَقَالَ لَهُ الْحُسَيْنُ: «عَلَيْكَ رِيحَ الشَّرَابِ أَيُّهَا الْمَرْءُ لَا عَيْنَ عَلَيْكَ مِنِّي.» فَقَالَ يَزِيدُ:
أَلَا يَا صَاحِ لِلْعَجَبْ دَعْوَتُكَ وَلَمْ تُجِبْ
إِلَى الْفَتَيَاتِ وَالشَّهَوَاتِ وَ الصَّهْبَاءِ وَالطَّرَبْ
بَاطِيَةٌ مُكَلَّلَهْ عَلَيْهَا سَادَةُ الْعَرَبْ
وَ فِيهِنَّ الَّتِي تَبِلَتْ فُؤَادَكَ ثُمَّ لَمْ تَثِبْ
فَوَثَبَ الْحُسَيْنُ عَلَیهِ وَ قَالَ: «بَلْ فُؤَادُكَ يَا ابْنَ مُعَاوِيَةَ تَبِلَتْ.»[1]
[1]– الکامل فی التاریخ 2: 603، معالم المدرستین 3: 21 و فیه بدل قوله و الله… قال ما هذا یابن معاویة، موسوعة کلمات الامام الحسین (ع): 249 ح 223.