ابن شهر آشوب گفته است:
نامش حسین است. در تورات «شبیر» و در انجیل «طاب» است.
کنیه‌ی او ابو عبدالله و کنیه‌ی خاص او ابوعلی است.
لقب‌های او عبارت است از: شهید رستگار، نواده‌ی دوم، پیشوای سوم، مبارک، پیرو رضای الهی، تحقّق‌بخش صفات خدا، راهنمای ذات پروردگار، برترین اعتماد شده‌های خدایی، روز و شب پیوسته در طاعت خدا، خود را فداکننده برای خدا، یاور اولیای الهی، انتقام‌گیرنده از دشمنان خدا، پیشوای مظلوم، اسیر محروم، شهید آمرزیده، کشته‌ی سنگباران شده، امام شهید، ولیِّ رشید، جانشین بر حق، مطرود تنها، قهرمان با صلابت، پاک وفادار، پیشوای پسندیده، دارای نسب والا، انفاق‌کننده‌ی برخودار، ابوعبدالله حسین بن علی، خاستگاه امامان، شفیع امّت، سرور جوانان بهشتی، مایه‌ی پند هر زن و مرد باایمان، صاحب محنت و آزمون بزرگ و حادثه‌ی عظیم، مایه‌ی پند مؤمنان در سرای گرفتاری، شایسته‌ترین به پیشوایی، کشته شده در کربلا، یحیای باتقوای دوم، فرزند پیامبر شهید زکریا، حسین بن علی مرتضی، زیور کوشندگان، چراغ اهل توکّل، افتخار امامان هدایت‌یافته، پاره‌ی جگر سرور رسولان، فروغ خاندان فاطمی، چراغ دودمان‌های علوی، شرافت نهال‌های رضوی، کشته به دست بدترین انسان‌ها، نواده‌ی نوادگان، خونخواه روز قیامت، گرامی‌ترین خاندان‌ها، برترین خانواده‌ها، پربارترین درخت، درخشان‌ترین ماه، بزرگ گرامی، با وقار و پاک و آشکار، بزرگ‌مردترین انسان زمان خویش، عزیزترین مردم در سرشت، هوشمندترین، باوفاترین، پاک‌ریشه‌ترین، زیباترین و بهترین خلق، پاره‌ای از نور، شادمانی دل رسول، پیراسته از دروغ و ناروا، شکیبا در تحمّل رنج‌ها و آزارها، با دلی گشاده، برگزیده‌ی خدای فرمانروا و چیره، حسین بن علی بن ابی‌طالب (ع).
ابو الفضل همدانی گفته است: کسی که پدرش رسول و مادرش بتول است، گواه او تورات و انجیل و یاور او تأویل و تنزیل است، و بشارت‌دهندگان به او جبرئیل و میکائیلند. دست حق غذایش داده، در دامن اسلام تربیت شده و از پستان ایمان شیر خورده است.
قال ابن شهر آشوب:
اسْمُهُ: الْحُسَيْنُ، وَ فِي التَّوْرَاةِ: شَبِيرٌ وَ فِي الْإِنْجِيلِ: طاب.
وَ كُنْيَتُهُ: أَبُو عَبْدِ اللَّهِ[1]، وَ الْخَاصُّ: أَبُو عَلِيٍّ.
وَ أَلْقَابُهُ: الشَّهِيدُ السَّعِيدُ، وَ السِّبْطُ الثَّانِي، وَ الْإِمَامُ الثَّالِثُ، وَ الْمُبَارَکُ، التَّابِعُ لِمَرْضَاتِ اللَّهِ، المتحقّق بصفات الله، وَ الدَّلِيلُ عَلَى ذَاتِ اللَّهِ، أفضل ثقات الله، المشغول لیلاً و نهاراً بطاعة الله، الثّاری بنفسه لله، النّاصر لأولیاء الله، المنتقم من أعداء الله، الإمام المظلوم؛ الأسیر المحروم، الشّهید المرحوم، القتیل المرجوم، الإمام الشّهید، الولیّ الرّشید، الوصیّ السّدید، الطّرید الفرید، البطل الشّدید، الطّیّب الوفیّ، الإمام الرّضیّ؛ ذو النّسب العلی، المنفق الملیّ، أبو عبدالله الحسین بن علیّ، منبع الأئمّة، شافع الأُمّة، سیّد شباب أهل الجنّة، و عبرة کل مؤمن و مؤمنة، صاحب المحنة الکبری؛ و الواقعة العظمی، و عبرة المؤمنین فی دار البلوی، و من کان بالإمامة أحقّ و أولی، المقتول بكربلاء، ثاني السّيّد الحصور يحيى ابن النّبيّ الشّهيد زكريّا، الحسين بن عليّ المرتضى، زين المجتهدين، و سراج المتوكلّين، مفخر أئمّة المهتدين و بضعة كبد سيّد المرسلين، نور العترة الفاطميّة، و سراج الأنساب العلويّة، و شرف غرس الأحساب الرضويّة، المقتول بأيدي شرّ البريّة، سبط الأسباط، و طالب الثّار يوم الصّراط، أكرم العتر، و أجلّ الأسر، و أثمر الشّجر و أزهر البدر، معظّم مكرّم موقر منظّف مظهر، أكبر الخلائق في زمانه في النّفس، و أعزّهم في الجنس؛ أذكاهم في العرف و أوفاهم في العرف، أطيب العرق، وأجمل الخلق، و أحسن الخلق، قطعة النّور، و لقلب النّبيّ سرور، المنزّه عن الإفك و الزّور، و على تحمّل المحن و الأذى صبور، مع القلب المشروح حسور، مجتبى الملك الغالب، الحسين بن عليّ بن أبي طالب. و قال أبو الفضل الهمدانيّ: من أبوه الرّسول، و أُمّه البتول، و شاهده التّوراة والإنجيل و ناصره التأويل و التنزيل، و المبشّر به جبرئيل و ميكائيل، غذته كف الحق و ربّي في حجر الإسلام و رضع من ثدي الإيمان.[2]
[1]– نقل الاربلی عن کمال الدّین لابی طلحة «ان کنیته ابو عبدالله لا غیر»، کشف الغمة 2
[2]– المناقب 4