در نماز اگر انسان از خوف خدا گریه کند، یا در حال نماز دعا بخواند اشکالی ندارد؛ خیلی هم خوب است. در این زمینه حدیثی در کتاب شریف کافی، باب «البکاء و الدعاء فی الصلاة» آمده که علّامه مجلسی نیز در مرآة العقول سندش را موثّق می‌داند.
امام صادق (ع) به یکی از اصحابشان می‌فرمایند: «يَنْبَغِي لِمَنْ يَقْرَأُ الْقُرْآنَ إِذَا مَرَّ بِآيَةٍ مِنَ الْقُرْآنِ فِيهَا مَسْأَلَةٌ أَوْ تَخْوِيفٌ أَنْ يَسْأَلَ اللَّهَ عِنْدَ ذَلِكَ خَيْرَ مَا يَرْجُو وَ يَسْأَلَهُ الْعَافِيَةَ مِنَ النَّارِ وَ مِنَ الْعَذَابِ» «سزاوار است وقتی انسان قران می‌خواند، حالا چه قرآن در نماز باشد یا در غیر نماز، وقتی به آیه‌ی می‌رسد که در آن بحث ترس و خوف است، به خدا پناه ببرد و از خدا بهترین امیدها و آرزوهایش را بخواهد و هم‌چنین از خدا عافیت بطلبد و از عذاب آتش به خدا پناه برد.»[1]
بنابراین وقتی در نماز قرآن می‌خوانیم و به آیه‌ای می‌رسیم که در آن عذاب است، سزاوار است به خدا پناه ببریم و اگر آیه از رحمت خدا سخن به میان آورده است، از خدا طلب رحمت کنیم. إن‌شاء‌الله در نماز توجّه‌مان به خدا زیاد باشد و معانی سوره‌ی حمد و سوره‌ی اخلاص و دیگر سوره‌هایی که در نماز می‌خوانیم و هم‌چنین ذکر رکوع و سجود را در نظر بگیریم و با توجّه بگوییم.
منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام
[1]ـ کافی، ج 3، ص 301 ح 1. سند حدیث موثّق است (مرآة العقول، ج 15، ص 79).