دوات سیّد، که قلمش را در آن می‌زد، از شدّت اشتغال به نوشتن (پاسخ به استفتائات، تنظیم نامه‌ها و اعلامیّه‌ها، تصنیف کتب و رسالات، نگارش منشآت ادبیِ دینی، و …) زود به زود خالی می‌شد و از فرزندش می‌خواست آن را پر کند. و در پاسخ به سخن فرزند که: آقا، تازگی پر کردم، می‌فرمود: چه کنم؟ مرض کار دارم!
منبع: کتاب فراتر از روش آزمون و خطا / موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران