سلام ما به «زُهیر» و دلاوری‌هایش!
که بود شاهد عشق حسین و مولایش
هر آن چه خواست که سرپیچد از کمند حسین
نشد که داشت به دل، جذبه‌ی تولّایش
گذشت از ره عثمانی و حسینی شد
چنان که از دل و جان سر سپُرد در پایش
کسی که در ره قرآن و یارای از اسلام
هزار بار شهادت بُدی تمنّایش
شهادتش به جبین، داغ سرفرازی زد
چو دید آن همه ایثار و فصل و تقوایش
سعادتِ ابد از فیضِ جان‌نثاری یافت
که قطره بود ولی عشق کرد، دریایش
گرفت اوج به افلاک با دعای حسین
که ریخت خون شریفش به کربلای حسین
شاعر: سیدرضا مویّد(موید)
