واى بر ما از آن روزى كه قرآن يا عترت را از ما بگيرند. گرفتن هر كدام گرفتن ديگرى هم هست، زيرا اين دو از هم جدا نمى شوند: « لَنْ يَفْتَرِقا » نه در خارج و نه در اعتقاد « حَتّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ » ( اصل حديث به اين صورت از رسول اكرم ـ صلّى اللّه وعليه وآله وسلّم ـ نقل شده است: «إِنّى تارِكٌ فيكُمُ الثِّقْلَين، أَحَدُهُما أَكْبَرُ مِنَ الآخَرِ: كِتابَ اللّه حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّماءِ إِلَى الاْءَرْضِ؛ وَ عِتْرَتى أَهْلُ بَيْتى. وَ إِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ.»؛ (من دو چيز سنگين و گرانبها در ميان شما [به يادگار مى گذارم [كه يكى از ديگر بزرگتر است: يكى: كتاب خدا، كه ريسمانى است كه از آسمان به سوى زمين كشيده شده است؛ و ديگرى: بستگان و خاندانم. اين دو هرگز از هم جدا نخواهند شد، تا اين كه در [كنار] حوض [كوثر] بر من وارد شوند.) مسند احمد، ج 3، ص 14. نيز ر.ك: مسند احمد، ج 3 ،27 و 59؛ مجمع الزوائد هيثمى، ج 9، ص 163؛ مسند ابن جعد، ص 397، منتخب مسند عبد بن حميد، ص 108؛ خصايص نسايى، ص 93؛ مسند ابى يعلى، ج 2، ص 297 و 376؛ معجم صغير طبرانى، ج 1، ص 131 و…)؛ (تا اين كه در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.) تنها كسانى از حوض خواهند نوشيد كه با قرآن و عترت با هم باشند، عدّه اى هستند كه هميشه مؤفّقند، ولى بعضى مانند كودك يتيم بدون سرپرست هستند و به عمد و يا بدون عمد به هر جهت روى مى آورند، البته فى الجمله معذور هستند. به دليل عدم حضور امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف
بنابراين، ممكن است به چنين شخصى گفته شود: راست مى گويى، معذورى، خيلى چيزها را نديدى و نمى دانى، حقّ دارى، چون در زمان غيبت به سر مى برى، و از پدر روحانى و معنوى دستت كوتاه است كه نتوانستى سلمان بشوى، سلمانى كه « عَلِمَ عِلْمَ الأَْوَّلِ وَالآْخِرِ. » (بحار الانوار، ج 10، ص 121؛ ج 22، ص 339 )؛ (به علم اوّل و آخر آگاه بود.) و فرمود كه:
« إذا أَدْرَكْتُمْ سَيِّدَ شَبابِ آلِ محمّد، فَكُونُوا أَشَدَّ فَرَحا بِقِتالِكُمْ مَعَهُ. » بحار الانوار، ج 44، ص 372 .. .. وقتى زمان سرور جوانان آل محمّد [امام حسين ـ عليه السّلام ـ] را دريافت كرديد، بيشتر به جنگ كردن در ركاب او، شادمان شويد. امّا اين را چه مى كنى كه فرمودند: « أَلْعِبادَةُ فِى الْغيبَةِ أَفْضَلُ مِنَ الْحُضُورِ. » عبادت در زمان غيبت، از زمان حضور افضل است.
و نيز به اصحاب خود مى فرمود: « أَنْتُمْ أَصْحابى وَ أُولئِكَ إِخْوانى، فَواشَوْقا إِلى إِخْوانى، آمنُوا بِسَوادٍ عَلى بَياضٍ. » نقل به معنا از: من لايحضره الفقيه، ج 4، ص 365؛ وسائل الشيعة، ج 27، ص 92؛ مستدرك الوسائل، ج 17، ص 300، بحار الانوار، ج 52، ص 125؛ ج 74، ص 55، جامع الاخبار، ص 180؛ كمال الدين، ج 1، ص 288؛ مكارم الاخلاق، ص440.
شما اصحاب من هستيد و آنان برادران من هستند. چه قدر به ديدار برادرانم مشتاقم، آنان كه به سياهى بر سفيدى ايمان آوردند.كنايه از اين كه: در زمانى كه مرا نديده اند به من ايمان آورده اند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد