سؤال: رواياتى در كافى مذكور است كه مفاد آنها اين است كه « محبّت اهلبيت ـ عليهم السّلام ـ بدون عمل و بندگى مفيد نيست، و خداوند با كسى خويشى ندارد و ميزان
در قرب و بُعد و ثواب و عقاب، طاعت و معصيت خداست. » (كافى، ج 2، ص 74، روايت 3؛ ج 8، ص 11. نيز ر.ك: كافى، ج 2، ص 300؛ وسائل الشيعه، ج 1، ص 93؛ بحار الانوار، ج 2، ص 29؛ ج 68، ص 179؛ ج 69، ص 225؛ امالى طوسى، ص 370.) اين روايات را چگونه تفسير مى فرماييد؟
جواب: ديدن يك روايت بدون ادلّه ى ديگر، نظير تنها به قاضى رفتن است، محبّت و ولايت اهلبيت ـ عليهم السّلام ـ خود، يك عمل است و واجب، بلكه از اعظم طاعات و واجبات است، به حدّى كه فرموده اند:
« لَمْ يُنادَ بِشَىْ ءٍ كَما [ما] نُودِىَ بِالوَلايَةِ. » به هيچ چيز، همانند ولايت فرا خوانده نشده است.(كافى، ج 2، ص 18 و 21؛ وسائل الشيعه، ج 1، ص 17؛ بحار الانوار، ج 65، ص 329 و 332.)
البته نماز، روزه، زكات و حج هم واجب است و محبّت هر قدر رتبه اش بيشتر باشد، اثر آن در اعمال ديگر بيشتر خواهد بود. در قرآن شريف مى فرمايد:
«إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَى» به جز مودّت نزديكان [من].سوره ى شورى، آيه ى 23.
اگر چيز ديگرى غير از مودّت اهلبيت ـ عليهم السّلام ـ براى مردم نافع تر بود، بيان مى شد. البته ما متأسّفانه به آنها محبّت داريم، امّا در راه و مكتب آنها نيستيم، لذا مثل آنها نماز نمى خوانيم و مثل آنها حجّ به جا نمى آوريم و…
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد