آصف بن برخيا، بشر بود كه گفت:
«أَنَا ءَاتِيكَ بِهِى قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ» ( سوره ى نمل، آيه ى 40.) من آن [ تخت بلقيس] را پيش از آن كه چشم به هم بگذارى، براى تو مى آورم.
علماى سابق چه كرامات و مقاماتى داشتند، و چه قدر به عبادات و تعبّديّات موفّق بودند. آقا سيّدابوالحسن اصفهانى ـ رحمه اللّه ـ حتى در دوران رياست و مرجعيّت و زعامت عامّه كه در اقتدار و عظمت، شاه زمان بود چنان كه آقا سيّدمحمّد ـ رحمه اللّه ـ فرزند آيت اللّه سيّدجمال گلپايگانى ـ رحمه اللّه ـ درباره ى ايشان سرود:
عِشْ يا أَبا حَسَنٍ عَلى رَغْمِ الْعِدى مَلِكَ الزَّمانِ وَ آيَةَ الرَّحْمانِ اى ابوالحسن، على رغم نظر دشمنان، هم چنان پادشاه زمانه و نشانه ى خداوند رحمان بزى. تا دوران پيرى كه شايد بيش از هشتاد سال داشت، هنگامى كه ما در مسجد كوفه در ايّام بيض ماه رجب اعتكاف مى كرديم، ايشان در حجره اى در همسايگى ما اعتكاف نموده و روزه دار بود كه به جهت پيرى و ضعف حال روزه ى ايشان را افطار نمودند. ايشان تا آن سنّ و سال عمل اُمّ داوود(اقبال الاعمال، ص 658؛ فضائل الاشهر الثلاثة، ص 32.) را انجام مى داد، ولى ما در جوانى به آن موفّق نيستيم و محروم مى باشيم و حال دعا و اقبال به عبادت را نداريم.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد