مرحوم آقا ضيا عراقى(استاد فقها و مجتهدان در علم اصول، ضياء الدين على بن محمد كبير صاحب مقالات الاصول و تأليفات ديگر.) 27 سال در درس مرحوم آخوند(صاحب كفايه.) شركت مى كرد. مى فرمود: يك هفته مى گذشت و من يك نكته از نكات استادانه از ايشان استفاده مى كردم. شهيد اوّل ـ رحمه اللّه ـ شاگرد فخرالمحقّقين(فقيه بزرگ، فخرالمحقّقين ابوطالب محمّد بن حسن حلّى (682 ـ 771)، صاحب تأليفات بسيار از جمله: ايضاح الفوائد، جامع الفوائد، جمع الفوائد و…) ـ فرزند مرحوم علاّمه ى حلّى ـ(جمال الدين ابو منصور حسن بن سديد الدين يوسف حلّى (648 ـ 726)، صاحب تأليفات متعدد از جمله: كتاب الالفين، تحرير الاحكام، قواعد الاحكام و…) بود. استادش درباره ى او مى نويسد:
« قَدِ اسْتَفَدْتُ مِنْ تِلْميذى محمّد بْنِ مَكِّىٍ أكْثَرَ مِمَّا اسْتَفادَ مِنّى. »(حياة الامام الشهيد الأوّل، ص 38.) من از شاگردم محمّد بن مكى، بيشتر از استفاده اى كه او از من برد، بهره بردم.
ولى با اين وجود چرا شهيد اوّل ـ رحمه اللّه ـ به درس فخرالمحقّقين ـ رحمه اللّه ـ مى رفت؟ زيرا همان اقلّ را طالب بود، علم بما أَنَّهُ عِلْمٌ خريدارش كم است و مفت نيست و به هر كس نمى دهند. به چنين كسى واقعا مى توان گفت: «وَ الَّذِينَ جَـهَدُواْ فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا»(سوره ى عنكبوت، آيه ى 69.) و كسانى كه در [راه خشنودى] ما بكوشند، قطعا آنان را به راه هاى خود رهنمون مى گرديم.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد