شنيدم زمانى كه مرحوم آقا شيخ غلامرضا يزدى( حضرت آيت اللّه حاج شيخ غلام رضا يزدى (1295 ـ 1338 ش)، صاحب مفتاح علوم القرآن، ترجمه ى نماز و…) در يزد اقامت داشت خيلى خوش گذران بود، ولى هرگاه به روستاهاى اطراف مى رفت با خود نان و ماست و… برمى داشت و به هر ده كه مى رسيد، قرائت نماز و مسايل مورد نياز را به مردم ياد مى داد و آن گاه به آبادى ديگر مى رفت. و در همه حال خوراكش از خودش بود و از غذاى مردم پرهيز مى نمود. آنان كه مثل انبيا ـ عليهم السّلام ـ مأمور تبليغ هستند و بدون چشم داشت و منّت، كار آنها را انجام دهند، خدا مى داند چه مقاماتى دارند! البته در صورتى كه عالمِ «بِما يَفْعَلُ وَ يَتْرُكُ وَ عامل بِما يَأْمُرُ وَ يَنْهى» ( به آن چه بايد عمل و يا ترك شود، آگاه باشد؛ و به آن چه امر و يا نهى مى كند، عمل كند.)؛ باشند. اگر كسى تشخيص بدهد كه به اين كار اقدام كند و عالِم و عامِل باشد و با نشر علم شكرانه اش را ادا كند، بايد از شادى كلاهش را به عرش بيندازد!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد