آيا ما كه در اسلحه سازى و تجهيزات نظامى از كفار عقبيم، بايد در دعا هم مؤخّر باشيم؟! در روايات آمده است:
« أَلُّدعآءُ سِلاحُ الْمُؤْمِنِ. » دعا، اسلحه ى مؤمن است. اصول كافى، ج2، ص468؛ وسائل الشيعة، ج7، ص38 و 39؛ بحار الانوار، ج90، ص288 و 294.
و دربعضى دعاها داريم:« أَلّلهُمُّ، إِنَّكَ أَقْرَبُ مَنْ دُعِىَ. »خدايا،تو نزديكترين كسى هستى كه مى توان از او چيزى خواست. بحارالانوار، ج95،ص222؛ اقبال الاعمال،ص 346؛ البلد الأمين، ص256؛ مقنعه، ص411.
يعنى خدا قريب و مجيب است. خداوند متعال در قرآن مى فرمايد:«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنِّى قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» هرگاه بندگان من درباره ى من پرسيدند،[بگو:] من نزديكم و دعاى هر كس را كه مرا بخواند، اجابت مى كنم.سوره ى بقره، آيه ى 186. امّا دعا باشد، نه لقلقه ى زبان و صورتِ دعا، و دعاى تائب، يعنى اين كه دعا كردن بعد از عزم بر ترك گناهانى كه مى كرديم و بنابر انجام آن چه نمى كرديم، زيرا دعاى تائب مقبول است، نه دعا براى رفع گرفتارى هاى موانعِ سر راه و توفيق انجام كارهاى بد گذشته!
وقتِ دعا، حالتِ سرافكندگى و غصه و حسرت است. ملاحظه مى فرماييد كه خداوند متعال درباره ى حالت كفار در دم مرگ و در روز جزا مى فرمايد: «وَ أَنذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِىَ الاْءَمْرُ وَ هُمْ فِى غَفْلَةٍ وَ هُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ، وَ لَوْ تَرَىآ إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاكِسُواْ رُءُوسِهِمْ عِندَ رَبِّهِمْ» و آنان را از روز حسرت بيم ده، آن هنگام كه فرمان ما اجرا مى گردد و آنان در حال غفلت هستند و ايمان نياورده اند. اى كاش مى ديدى آن هنگام كه گناه كاران نزد پروردگارشان سر به زير افكنده اند! سوره ى سجده، آيه ى 12.
دعا، تصميم بر ترك مخالفت و عزم بر ترك گناه است، كه: « مالى كُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلُحَتْ سَريرَتى وَ قَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوّابِينَ مَجْلسى، عَرَضَتْ لِى بِلَيَّةٌ اَزالَتْ قَدَمى وَ حالَتْ بَيْنى وَ بَيْنَ خِدْمَتِكَ؟! » چه شده است مرا كه هر گاه با خود مى گويم باطنم اصلاح شده و با توبه كنندگان همنشين شده ام، بلايى بر من پيش مى آيد و ميان من و بندگى تو فاصله ايجاد مى كند؟! بحار الانوار، ج 95،ص 85؛ اقبال الاعمال، ص 71؛ البلدالامين، ص 208؛ مصباح كفعمى، ص 593؛ مصباح المتهجّد، ص 587.
حال توجه و دعا، راحتى و رَوْح است؛ كه: « وَ فِى مُناجاتِكَ أُنسى وَ راحَتى. » و مناجات با تو مايه ى انس و راحتى من است. بحار الانوار، ج 91، ص 147.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد