نقل كرده اند: در اثر يك منبر عالِمى، چهار هزار نفر شيعه شدند. كسى كه اين گونه بيان داشته باشد، در ثواب، از مراجع بالاتر است؛ زيرا در روايت آمده است :
« لاَءَنْ يَهدِى اللّه عَلى يَدَيْكَ رَجُلاً، خَيْرٌ مِمّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ وَ غَرُبَتْ. » اگر خداوند يك نفر را به وسيله ى تو هدايت كند، قطعا بهتر از تمام آن چه آفتاب بر آن مى تابد و غروب مى كند، خواهد بود.
اصول كافى، ج5، ص28 و 36؛ تهذيب، ج6، ص141؛ وسائل الشيعة، ج15، ص42؛ بحار الانوار، ج21، ص361؛ ج97، ص34.
خدا مى داند هدايت نفوس چه قدر ارزش دارد. البته نبايد از اول كار چنان بار تكليف را سنگين كرد كه طرف مقابل از مذهب بى زار گردد، و « أَدْخَلَهُ فى شَىْ ءٍ أَخْرَجَهُ مِنْهُ. »( اصول كافى، ج2، ص42؛ وسائل الشيعة، ج16، ص160؛ بحار الانوار، ج66، ص161.)؛ (او را از چيزى كه در آن وارد نموده بود، خارج كرد.) صدق كند؛ بلكه بايد با رفق و مدارا رفتار نمود.
در هر حال، مرحوم آقا ميرزا حبيب اللّه رشتى(فقيه بزرگ، حبيب اللّه بن محمّد على نجفى رشتى (؟ ـ 1312)، صاحب تأليفات بسيار از جمله بدايع الافكار.) ـ كه خيلى معتقد بوده و از روى ايمان مطالب را تحصيل مى كرده است ـ پيشانى آن آقا را بوسيد و گفت:
« حاضرم همه رياضت هايى را كه كشيدم به تو بدهم و در عوض ثواب اين يك منبر را به من بدهى. »
خدا كند آثار قَيِّمه و گرانبهايى را كه بالوراثة داريم، اختيارا از دست ندهيم و گرگ ها از دست ما نگيرند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد