درد را مى دانيم، دوا را هم تشخيص مى دهيم؛ زيرا:
«فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَلـهَا» پس خداوند شر و خير (و يا درستى و نادرستى و يا زشتى و زيبايى كارها) را به نفس انسان الهام نمود. سوره ى شمس، آيه ى 8.
اما عمل نمى كنيم! خدا مى داند صد سال قبل چه رجال برجسته اى در حوزه هاى علميّه ى اصفهان، تبريز و…بودند. از اطراف به آن جاها مى آمدند و در درجات علمى و عملى كامل مى شدند و براى بيان احكام و معارف و ترويج دين و مذهب به محلّها و وطن اصلى خويش بر مى گشتند. اگر وضع فعلى خود را با احوال آنها مقايسه كنيم، خدا مى داند كه چه شرمندگى و سرافكندگى پيدا مى كنيم! افسوس كه لا إِلى بَدَل(بدون جاى گزين) از دست ما رفتند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
