آقاى كشميرى ـ رحمه اللّه ـ( آقاى سيّد مرتضى كشميرى ـ رحمه اللّه ـ صاحب كرامات معروف در كربلا. ) دو ساعت از شب گذشته افطار مى كرد، و اگر افطارش را ـ كه عبارت بود از يك بشقاب كه در وسط آن يك لقمه پلو بود ـ براى ما بيآورند، قطعا سير نمى شويم. كم مى خوردند و از پرخورى اجتناب مى كردند مگر به عنوان ثانوى مثلاً با ميهمان و امثال آن، نظير زمان حضرت رسول ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ و حضرت امير ـ عليه السّلام ـ كه به چند دانه ى خرما افطار مى كردند؛ ولى ما ثروت و سرمايه را در محسوسات مى بينيم، لذا اگر به ميهمانى دعوت شويم و خورشت نباشد، مى گوييم: به ما اهانت شد. آقايى به ميهمانى دعوت شد، با نان خشك و سكنجبين، بدون چاى از او پذيرايى كردند. آرى اينان زندگى دنيا را با سادگى و قناعت گذراندند، بااين حال ما چه قدر ناشكريم. مرحوم حاج آقا رضا همدانى( فقيه و اصولى بزرگ، آقا رضا بن محمّد هادى همدانى نجفى (؟ ـ 1322)، صاحب تأليفات متعدّد، از جمله «مصباح الفقيه».) با چراغ بيت الخلأ( توالت) مطالعه مى كرد.
منظورم اين است كه به غير اين مقيّد نباشيم؛ زيرا خوشى هاى دنيا مقيّد به زمان، و محدود است. بسم اللّه ، اين بمب ها( كه توسّط صدّاميان بر سر مردم مسلمان ايران مى ريزد.) كه در شهرها مى بارد و بلاهاى ديگر را تماشا كنيد. خوشى و نا خوشى زندگى دنيا مى گذرد، و خوشى ها و عيش پارسال براى امروز بى فايده است، و لذّت امروز هم براى فردا بى اثر، و خوشى فردا هم براى امروز بى فايده است.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
