البتّه فقرا در كمبودها و فقر و نادارى بايد صبر و شكيبايى داشته باشند، و بدانند كه آن ها هم از نعمت هاى ديگرى برخوردارند كه اغنيا برخوردار نيستند،و ثروتمندان بلاها و ابتلائات و گرفتارى هايى دارند كه مستضعفان و محرومان ندارند. طاووس را مى بينى، پايش را هم ببين؛ زيرا خوبى و خوشى عيش تنها به زيادى وسايل راحتى نيست، راحتى درونى و رفاه و خوشى و آرامش دل به داشتن وسايل رفاه و راحتى نيست بلكه چه بسا وسايل رفاه اسباب نگرانى و ناراحتى و اضطراب درونى را فراهم كنند. در كلمات اميرمؤمنان ـ عليه السّلام ـ آمده است: « أَلْمَصائِبُ بِالسَّوِيَّةِ مَقْسُومَةٌ بَيْنَ الْبَرِيَّةِ. » مستدرك الوسائل، ج 2، ص 481؛ بحار الانوار، ج 75، ص 53؛ ج 79، ص 134؛ تحف العقول، ص 214؛ الدعوات، ص 288؛ غرر الحكم، ص 101. گرفتارى ها به صورت مساوى و يكسان ميان مردم تقسيم شده است.
يعنى پيمانه ها مختلفند و بايد از فقر، بلا،خوشى و…پر شوند.آيا اگر همه مثل هم شوند، و همه در مال و ثروت يكديگر شريك گردند، و همه در مال و دارايى مساوى و يكسان باشند، نظم در جامعه برقرار مى شود؟!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد