سؤال: چرا خداوند متعال افراد بسيارى را آفريد كه مستحقّ آتش جهنّم گردند؟
جواب: در حديث قدسى آمده است: « كُنْتُ كَنْزا مَخْفِيّا فَأَحْبَبْتُ أَنْ أُعْرَفَ، فَخَلَقْتُ الْخَلْقَ لِكَىْ أُعْرَفْ »( بحار الانوار، ج 84، ص 198 و 344.)؛ (من گنج نهان بودم، خواستم كه شناخته شوم، لذا مخلوقات را آفريدم تا شناخته شوم.) خداوند عدّه اى را برگزيد و در جوار خود،اهل اُنس و هم نشين و مظهراسما و صفات خود قرار داد، كه هر كدام از آن ها در يك كفّه ى ترازو و بقيّه ى مردم در كفّه ى ديگر هستند. اگر ارزش افراد با ترازو سنجيده شود، ارزش يك مؤمن كامل از هزاران افراد غيرمؤمن برتر و سنگين تر خواهد بود. در روايت آمده است:
به نظر مى رسد مقصود استاد ـ مدّظلّه ـ از بيان فوق، حديث قدسى زير است كه خداوند سبحان مى فرمايد: « لَوْ لَمْ يَكُنْ مِنْ خَلْقى فِى الْأَرْضِ فيما بَيْنَ المشرقِ وَ الْمَغْرِبِ الاّ مؤمنٌ واحدٌ مَعَ اِمامٍ عادلٍ، لاَسْتَغْنَيْتُ بِعِبادَتِهِما عَنْ جميعِ ما خَلَقْتُ مِنْ ارضى، وَ لَقامَتْ سَبْعُ سماواتٍ وَ أَرَضينَ بِهِما، وَلَجَعَلْتُ لهما مِن إيمانِهما أُنْسا لايحتاجانِ الى أُِنْسٍ سِواهما. » ؛ (اگر در روى زمين و ميان مشرق و مغرب، به جز يك مؤمن و يك امام عادل نبود، من به عبادت آن دو از تمام آفريده هاى خود در زمين بى نياز بودم، و آسمان و زمين هاى هفتگانه به واسطه ى آن دو بر پا بودند، و از ايمان آن دو اُنسى براى ايشان قرار مى دادم كه به هيچ كس ديگر [و يا: اُنس ديگر] نياز نداشته باشند.) ر.ك: اصول كافى، ج 2، ص 35. نيز ر.ك: بحار الانوار، ج 64، ص 149؛ ج 72، ص 152؛ عدّة الداعى، ص 195؛ مجموعه ى ورّام، ج 2، ص 208، مشكاة الانوار، ص 284 و گزيده ى جواب اين است كه غرض از خلقت به آفريدن انبيا و اوصيا و اوليا و مؤمنان واقعى، حاصل است، و بقيّه به اختيار خود، مستحق آتش جهنّم گرديده اند.
« اگر يك امام و يك مأموم در جهان وجود داشته باشد، غرض از خلقت حاصل است! »
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد