استاد ما، مرحوم ميرزاى نايينى، پيش از شروع درس مدّت مديدى مشغول ذكر مى شدند. شاگردان حدس مى زدند كه سوره ى يسآ مى خواند. در اواخر عمرش مقدّمه ى درس و اشتغال به ذكر از درس زيادتر مى شد! اهل علم و شاگردان منتظر شروع درس بودند و ايشان مشغول ذكر و دعاى مقدّمه ى درس به طورى كه گويى هيچ كس در اطراف او نيست. حتّى آقاى خويى ـ رحمه اللّه ـ به من گفتند: به استاد بگوييم كه اين كارها را در خانه و در وقت خلوت انجام بدهند. گويا آقاى خويى سختشان مى آمد كه شخصى با اين حالت خضوع و خشوع در اجتماع بتواند حالت توجّه به خدا داشته و هيچ نظر به كسى نداشته باشد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
