درباره مُصلح غيبى جهان، حضرت مهدى(عج) بيش از سه هزار روايت را شيعه و سنى از پيامبر عالى قدر اسلام صلى الله عليه و آله و پيشوايان الهى نقل كرده اند و اين سؤال هم هميشه در ذهن افراد بود كه ما در پاسخ به آن مى گوييم:
اول: بايد توجه كرد كه شرط ظهور امام زمان(عج)، هرگز منحصر به گسترش فساد در اجتماع انسانى نيست، بلكه هر گاه مردم دنيا از نظر رشد فكرى و كمال هاى روحى به حدى برسند كه بتوانند ارزش وجود امام را درك كرده و شايسته رهبرى ايشان شوند، در اين صورت حضرت بدون هيچ قيد و شرطى ظهور مى كند.
ناگفته نماند كه در كتاب هاى عقايد و مذاهب به گونه اى گسترده بحث و بررسى شده كه مانع اساسى براى غيبت امام، اخلاق و روحيات و آماده نبودن جامعه انسانى براى ظهور و حكومت آن حضرت است و اگر اين مانع برطرف شود، دوران غيبت او هم سپرى مى شود.
براى نمونه دانشمند بزرگ و فيلسوف عالى مقام اسلام، مرحوم خواجه نصيرالدين طوسى در كتاب تجريدالاعتقاد در اين باره سه جمله كوتاه اما پر معنا آورده است:
1 – وجوده لطف: وجود امام معصوم – خواه آشكار و يا پنهان – براى جامعه انسانى نعمت معنوى و وسيله اطاعت الهى است و رابط ميان خداوند و مردم.
2 – و تصرفه لطف آخر: هرگاه امام از پرده غيبت بيرون آيد و به راهنمايى ظاهرى بپردازد و زمام امور را به دست گيرد، خود نعمت ديگرى است، در اين زمان نه تنها يك گروه، بلكه تمام جامعه انسانى از وجود او – كه ظهور عدل و داد، و مجرى دستورهاى آسمانى و احكام الهى است – بهره مى برند.
3 – و عدمه منا: علت حضور نداشتن ايشان براى موانعى است كه خود مردم بر سر راهش به وجود آورده اند و اگر خود مردم براى حكومت واحد جهانى – آن هم بر پايه فضيلت و اخلاق و عدل و داد و رعايت حقوق و احكام اسلامى – آمادگى پيدا كنند، به يقيين او ظهور مى كند و هيچ گاه از ناحيه خداوند كوتاهى در ابراز لطف نبوده، بلكه اين خود مردمند كه ظهور حكومت حقه الهى را به تأخير انداخته.[1] بنابراين، توسعه فساد و گسترش آلودگى، شرط منحصر ظهور امام نيست، بلكه راه نزديك تر، همان پيدايش لياقت و شايستگى در مردم است.
دوم: گسترش فساد و آلودگى جامعه بشرى هدف اصلى نيست، بلكه زمينه را براى ظهور حضرت و اصلاح جامعه انسانى فراهم مى كند؛ زيرا هنگامى كه زمين پر از ظلم و و جور و تبعيض و فساد شد و تجربه هاى گوناگون از ناتوانى مردم و قوانين در برقرارى عدالت اجتماعى حكايت كرد، در اين هنگام، آمادگى فكرى كامل براى پذيرش برنامه يك رهبر الهى با يك انقلاب برتر و نوين پيدا مى شود تا به تمام نابسامانى ها خاتمه دهد! اصولاً هيچ نهضت اصلاحى بدون يك زمينه فكرى قبلى انجام نمى گيرد و اصل «عرضه و تقاضا» كه يك اصل اقتصادى است، يك اصل اجتماعى نيز مى باشد و تا درخواستى در مردم نباشد، عرضه هر نوع كالاى معنوى و مادى بى ارزش و بى ثمر خواهد بود.
سوم: از همه اينها گذشته، اگر ما به گسترش فساد كمك كنيم، از كسانى خواهيم بود كه انقلاب حضرت مهدى(عج) براى درهم كوبيدن آنها صورت مى گيرد و در برابر، اگر در صدد اصلاح جامعه برآييم، از كسانى هستيم كه در ارتش انقلابى او همكارى مى كنند؛ بنابراين به فرض اين كه با كمك كردن به گسترش فساد و ظلم، ظهور حضرت را به پيش اندازيم، وضع خود را به يقين به خطر انداخته ايم. مگر نه اين كه مصلح جهانى براى كوتاه كردن دست فاسدان و بر چيدن بساط ظلم و فساد قيام مى كند؟ در اين حال ما چگونه مى توانيم با گسترش فساد و آلودگى و انحراف از انقلاب جهانى و نورانيش بهره مند شويم؟!
بنابراين، سكوت در برابر فساد و كمك به توسعه آن براى ظهور امام عصر(عج) صحيح نيست. شايد اين اشكال و مغالطه كارى بيشتر از ناحيه كسانى است كه مى خواهند از زير بار مسئوليت ها فرار، و يا در برابر هر آلودگى و شهوت رانى آزاد باشند.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:گروه اخلاق وعرفان/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – كشف المراد، طبع صيدا، ص 226.