ابن قولویه از امام صادق (ع) درباره‌ی آیه‌ی «فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ» (آسمان و زمین به حالشان گریه نکرد و به آنان مهلت داده نشد) روایت می‌کند که فرمود:
آسمان از آن زمان که یحیی بن زکریا کشته شد، بر کسی گریه نکرده بود تا آن‌که حسین (ع) شهید شد و آسمان بر او گریست.
روایت بسیاری با این مضمون در منابع نقل شده است.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ مُوسَى، عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِي جَمِيلَةَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْحَلَبِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) فِي قَوْلِهِ تَعَالَى: «فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ» قَالَ: لَمْ تَبْكِ السَّمَاءُ عَلَى أَحَدٍ مُنْذُ قُتِلَ يَحْيَى بْنُ زَكَرِيَّا حَتَّى قُتِلَ الْحُسَيْنُ ع فَبَكَتْ عَلَيْه.[1]
و فی هذا المضمون روایات کثیرة فلیراجع المنابع المذکورة فی الهامش.
[1]– کامل الزّیارات: 182 ح 248، عن البحار 45: 210 ح 20 و 14: 183 ح 27، قصص الانبیاء: 220 ح 293.