ابن قولویه از علیّ بن مسهر قرشی نقل می‌کند:
جدّه‌ام به من گفت که من ایام شهادت حسین بن علی (ع) را درک کردم. آن هنگام یک سال و نه ماه، آسمان من علقه، مثل خون بود و خورشید دیده نمی‌شد.
قال ابن قولویه:
وَ حَدَّثَنِي أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ سَهْلٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُسْهِرٍ الْقُرَشِيِّ، قَالَ: حَدَّثَتْنِي جَدَّتِي أَنَّهَا أَدْرَكَتِ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ حِينَ قُتِلَ فَمَكَثْنَا سَنَةً وَ تِسْعَةَ أَشْهُرٍ وَ السَّمَاءُ مِثْلُ الْعَلَقَةِ مِثْلُ الدَّمِ مَا تَرَى الشَّمْس.[1]
[1]– کامل الزّیارات: 181 ح 247، عنه البحار 45: 210 ح 19.