طبرانی از عیسی بن حارث کندی نقل می‌کند:
چون حسین بن علی (ع) کشته شد، هفت روز چنان بود که وقتی نماز عصر را می‌خواندیم و به نور خورشید که بر روی دیوارها می‌افتاد نگاه می‌کردیم، چنان بود که گویا ملحفه‌های رنگین بر آن‌هاست. به ستاره‌ها که می‌نگریستیم، به یکدیگر می‌خوردند.
قال الطّبرانیّ:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِيُّ، حَدَّثَنَا عُثْمَانُ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ، حَدَّثَنِي أَبِي، عَنْ جَدِّي، عَنْ عِيسَى بْنِ الْحَارِثِ الْكِنْدِيِّ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ (رَضِيَ اللهُ عَنْهُ) مَكَثْنَا سَبْعَةَ أَيَّامٍ إِذَا صَلَّيْنَا الْعَصْرَ نَظَرْنَا إِلَى الشَّمْسِ عَلَى أَطْرَافِ الْحِيطَانِ كَأَنَّهَا الْمَلَاحِفُ الْمُعَصْفَرَةُ، وَنَظَرْنَا إِلَى الْكَوَاكِبِ يَضْرِبُ بَعْضُهَا بَعْضًا.[1]
[1]– المعجم الکبیر 3: 113 ح 2839، تاریخ ابن عساکر «ترجمة الامام الحسین (ع)»: 243، 291.