اثری که در عزاداری برای سیّدالشّهداء علیه السلام، گریه‌ی بر سالار شهیدان برای یک سالک دارد هیچ عبادتی مانندِ آن نیست. امام جواد علیه السلام فرمودند که «اَلقَصدُ اِلَي اللهُ تَعالي بِالقُلُوبِ اَبلَغُ مِن اِتعابِ الجَوارِحِ بِالاَعمالِ»[1] کسی که با دل به سوی خدای متعال سفر کند، دلِ خود را به پرواز در بیاورد، سفرِ قلبی و دلی داشته باشد، این بالغ‌تر و رساتر در رسیدن به مقصد است از اینکه انسان جوارحِ خود را به زحمت بیندازد. نمازهایی که دل نیست، عبادت‌هایی که عشق نیست، خدماتی که اخلاص نیست، این‌ها فایده‌ای ندارد و مانندِ این است که انسان به دورِ خود بچرخد، ولی گریه‌ی بر امام حسین علیه السلام گریه‌ی بر امام حسین علیه السلام است، کسی که دلِ او بسوزد… اگر دل نسوزد که گریه نمی‌کند، وقتی دل می‌سوزد کاری به این و آن ندارد، هر که هر چه می‌خواهد انجام دهد، این گریه‌اش برای امام حسین علیه السلام است. این است که بزرگانِ ما مانندِ مرحوم ملا محمد تقی مجلسی که اهلِ باطن بود، اهل الله بود، عارف بود، اهلِ سیر و سلوک بود، ایشان می‌گفتند که ما از دو روزنه به نورِ الهی می‌رسیدیم، یکی از آن دو روزنه گریه‌ی بر امام حسین علیه الصلاة و السلام بود. قدر بدانید، قدرِ این گریه‌های‌تان را، قدرِ این اشک‌های‌تان را، قدرِ این سوزهای‌تان را بدانید و هرچه در این ماه زیرِ خیمه‌های امام حسین علیه السلام کسب کرده‌اید در صندوقِ حضرت زهرا سلام الله علیها بگذارید و به بی‌بی هدیه کنید و از ایشان بخواهید که ثوابِ آن برای شما باشد اما این امانت نزدِ شما هم باشد، من در شبِ اول قبر احتیاج دارم که از من پذیرایی کنید. و بعد از این شُکر و تذکّر به شُکرِ نعمتِ عزاداریِ دو ماهه برای حضرت سالار شهیدان عرض می‌کنیم که ماه ربیع الاول هم همانطور که از نامِ آن پیداست یک بهار است، خدای متعال خواسته است که دلِ ما همیشه بهار ببیند، گل ببیند، از این جهت قرآن ربیع القلوب است، کسی که قرآن می‌خواند دلِ او بهاری می‌شود، نسیمِ قرآن دل را زنده می‌کند و گل‌های ایمان و گل‌های اخلاص و گل‌های عرفان و گل‌های اخلاق با سیرِ در آیاتِ قرآن شکوفا می‌شود و قلبِ انسان گلزار و پُرگُل و معطّر می‌شود.
[1] بحار الانوار، جلد 75 ، صفحه 364
