طبرانی از ابی‌قبیل نقل می‌کند:
چون حسین بن علی (ع) شهید شد، چنان خورشید گرفت که در وسط روز، ستاره‌ها آشکار شدند. پنداشتیم که قیامت برپا شده است.
قال الطّبرانیّ:
حَدَّثَنَا قَيْسُ بْنُ أَبِي قَيْسٍ الْبُخَارِيُّ، حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ، حَدَّثَنَا ابْنُ لَهِيعَةَ، عَنْ أَبِي قَبِيلٍ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (رَضِيَ اللهُ عَنْهُ) انْكَسَفَتِ الشَّمْسُ كَسْفَةً حَتَّى بَدَتِ الْكَوَاكِبُ نِصْفَ النَّهَارِ، حَتَّى ظَنَنَّا أَنَّهَا هِيَ.[1]
[1]– المعجم الکبیر 3: 113 ح 2838، مقتل الخوارزمی 2: 89 مع اختلاف فی السّند و بعض الالفاظ، کفایة الطّالب: 296، احقاق الحق 11: 479، تاریخ ابن عساکر «ترجمة ابن الامام الحسین (ع)»: 244.