طبرانی با سند خود از جمیل بن زید روایت می‌کند:
چون حسین (ع) کشته شد آسمان سرخ گشت. گفتم: چه می‌گویی؟ گفت: دروغگو منافق است. آسمان وقتی که او شهید شد سرخ گشت.
قال الطّبرانیّ:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِيُّ، حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ يَحْيَى بْنِ الرَّبِيعِ بْنِ أَبِي رَاشِدٍ الْكَاهِلِيُّ، حَدَّثَنَا مَنْصُورُ بْنُ أَبِي نُوَيْرَةَ، عَنْ أَبِي بَكْرِ بْنِ عَيَّاشٍ، عَنْ جَمِيلِ بْنِ زَيْدٍ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ احْمَرَّتِ السَّمَاءُ. قُلْتُ: أَيَّ شَيْءٍ تَقُولُ؟ فَقَالَ: إِنَّ الْكَذَّابَ مُنَافِقٌ، إِنَّ السَّمَاءَ احْمَرَّتْ حِينَ قُتِلَ.[1]
[1]– المعجم الکبیر 3: 113 ح 2837.